Rano wszystko było idealne. Tak idealne, że nawet kot, który zazwyczaj urządzał karaoke na parapecie, zwinął się w kłębek i błogo chrapał. Dina stała w kuchni w starym T-shircie z plamą po kawie (która już dawno stała się częścią projektu), leniwie mieszając owsiankę i myśląc, że życie, ogólnie rzecz biorąc, jest sukcesem. No dobra, nie „sukcesem”, ale „nie irytującym”. Już samo osiągnięcie.

Mieszkanie ma dwa pokoje, kredyt hipoteczny jest prawie spłacany. Mąż żyje i ma się dobrze, czasami nawet zmywa naczynia. Terapeutka jest na urlopie, więc na razie możemy udawać, że sobie radzimy.

Nagle zadzwonił dzwonek do drzwi. I nie tylko „ding”, ale „BUUM!”. Ktoś ewidentnie grał w „złam przycisk, dostaniesz zawału serca”.

„Timurze, nie spodziewałeś się nikogo, prawda?” krzyknęła Dina, unosząc brew.

„Nie… Co, kurier?” – dobiega z pokoju głos męża, ten sam, którym zwykle pyta: „Jedliśmy już?”

Otworzyła drzwi. I zamarła. Na progu stała… armia. A dokładniej, delegacja wysłana, jak się zdawało, z głębi starych, wiejskich legend.

Czwórka dorosłych, zmęczonych, spoconych ludzi. Troje dzieci z twarzami umazanymi czekoladą. Kot w transporterze, który krzyczał, jakby jechali na egzekucję. I dwa wozy – ogromne, brzuchate, jakby przewoziły cegły zamiast ubrań.

„Witaj” – zaśpiewała pulchna kobieta donośnym głosem i pomalowanymi rzęsami, które trzepotały przy każdym mrugnięciu, jakby próbowała latać. „Jesteśmy od Nadii. Musimy tu zamieszkać na miesiąc. Twoje mieszkanie jest niesamowite! Powiedziała, że ​​jest przytulne, z balkonem. Jesteśmy skromni. Nic się nie stanie, jeśli od razu przeniesiemy kota do kuchni – jest czuły, ale znaczy”.

— Od której Nadii? — Dina wyglądała, jakby oglądała scenę z horroru: „Kiedy przyjdą obcy, a ty nie ugotujesz pilawu…”

W drzwiach pojawia się Nadieżda Iljiniczna. Teściowa. Cała w złotych kolczykach i pewna siebie.

• Oj, Dinoczko, nie gniewaj się! To nasze! Siostra mojego kuzyna z mężem i dziećmi. Są tu do końca miesiąca, remontują mieszkanie. No, rozumiesz…

„Po prostu nie rozumiem” – wycedziła Dina przez zaciśnięte zęby. „Kim oni są i co, do cholery, tu robią”.

– To chwilowe! – Nadieżda Iljiniczna rozciągnęła usta w uśmiechu, ale w jej oczach zatańczyły czerwone światełka niepokoju. – Tylko cztery tygodnie. Ty i tak śpisz w sypialni, a oni – w salonie. Tylko kot w kuchni. I słyszałam, że masz dobrą pralkę…

• Timur! — krzyknęła Dina, już nie szeptem, lecz tonem, jakim nauczyciel na zebraniu nauczycielskim pyta: „Kto ukradł projektor?”

Mąż wyszedł, zobaczył tłum, milczał przez około dziesięć sekund i powiedział:

• Mamo, mówisz poważnie? To nasz dom, nie akademik.
• Timurczyk, co ci jest? — Mama mrugnęła. — Oni są rodziną!

– Gratuluję. A ty z nimi wytrzymasz? – Dina już się wściekła. – A może oni z nami, a ty – jak zwykle: w słuchawkach, na laptopie i z nutką „nie zauważyłem”?

– No, możesz to zrobić u mnie. Ale ja mam… kawalerkę – teściowa wzruszyła ramionami i spojrzała na syna, jakby chciała szepnąć: „Oszczędź mi tych ludzi”, ale postanowiła nie psuć sobie dramatu.

„Ty masz kawalerkę, a my mamy kredyt hipoteczny” – prychnęła Dina. „A tak przy okazji, nie spłacimy go, żeby założyć pensjonat imienia Nadieżdy Iljinicznej!”

Pauza. Cisza. Kot w transporterze zamiauczał, jakby chciał powiedzieć: „Też chciałbym się odezwać”.

– Mamo, przepraszam, ale nie. Serio, nie jesteśmy gotowi. Nawet jeśli to „na miesiąc”. Jest dla nas za mały – powiedział Timur cicho, ale stanowczo. Zdarzało się to rzadko, jak zaćmienie Księżyca albo kiedy sam ładował zmywarkę.

Goście patrzyli w podłogę. Kot w sufit. Teściowa w otchłań. I tylko Dina stała z rękami skrzyżowanymi na piersi, czując puls pulsujący w skroniach.

– No i tyle. – westchnęła Nadieżda Iljniczina, jakby nie tylko odmówiono jej schronienia, ale wręcz wypędzono ją z ojczyzny. – Chciałam tylko pomóc. Nikt tego nie docenia…

• Mamo, oni to doceniają. Ale nie pomagaj naszym kosztem — westchnął Timur.

Dina zamknęła drzwi, gdy tylko wojsko odeszło. Stała tam jeszcze minutę, nasłuchując, czy płytki podjazdu znowu skrzypią.

„Czy wiesz?” zapytała spokojnie, niemal czule.

• Nie. Szczerze mówiąc, powiedziałbym to od razu.
• A teraz powiedz mi: Dzięki Bogu, że ich nie zaprosiliśmy.

Timur skinął głową.

— Dzięki Bogu, że ich nie zaprosiliśmy.

Wieczorem jedli pierogi w milczeniu. Kot wciąż podejrzliwie patrzył na drzwi – najwyraźniej bał się, że kobieta wróci i każe mu znakować w kuchni.

„Mama będzie obrażona” – powiedział cicho Timur.

„Mama nie jest dzieckiem. Mama jest dorosłą kobietą z ładnymi kolczykami i słabym poczuciem granic osobistych” – prychnęła Dina.

• Ona po prostu nie wie, jak powiedzieć nie…

– Tak, zauważyłam. Zwłaszcza, gdy odmawiają w jej imieniu. – Dina upiła łyk herbaty i przewróciła oczami. – Generalnie nie jestem przeciwna rodzinie. Jestem za. Ale kiedy rodzina to ty i ja. A nie festiwal krewnych z warunkami terenowymi.

• No cóż, może jej też jest ciężko. Jest sama.

— A co ze mną? Czy żyję w tłumie? A może myślisz, że łatwo mi być z nią w tej samej kuchni? W każdą środę włącza serial i mówi, że bohaterka jest taka jak ja, tylko prostsza.

Timur się roześmiał.

• Naprawdę? Na kim?

— Jak służąca. Z lat 90., która zakochała się w panu i nosiła mu kapcie. Ale „prostsza”!

• Nie nosisz kapci…
• Bo masz Crocsy! — Dina klepnęła go ręcznikiem w ramię.

Roześmiali się. I wszystko zdawało się trochę odpuszczać.

Ale gdzieś głęboko we mnie wciąż tliła się iskra.

Cierń w boku wołał: „A co, gdybyśmy milczeli i pozwolili im wejść?”

Dina znała odpowiedź: wtedy oboje będą spać na korytarzu, a kot będzie znaczył balkon.

Ale na razie wciąż się trzymali.

Ale Nadieżda Iljiniczna dopiero zaczynała. Nie należała do tych, które poddają się po pierwszym „nie”.

Kolejny atak był już zaplanowany. Tylko tym razem – przez kolejnego krewnego. A stawką było nie tylko mieszkanie, ale i… małżeństwo.
Rano Dina obudziła się z niepokojącym uczuciem, że gdzieś na świecie znowu dzieje się coś nieprzyjemnie prozaicznego. No cóż, znacie to uczucie: kiedy budzik nie zadzwonił, kawa się skończyła, a za oknem sąsiad z wiertarką, który nigdy nie wychodzi poza ściany. Tylko to wszystko – jednocześnie. I jeszcze – Nadieżda Iljnicza nie dzwoniła od dawna. Zbyt długo.

I zgodnie z planem – ding. Nie dzwonek, ale jakby ktoś zadzwonił łokciem. Na wyświetlaczu – „Mama-Nadia”.

„Dzień dobry, mamo…” Dina ze zmęczeniem przyłożyła telefon do ucha i odruchowo sięgnęła po kapcie.

• Dinoczko, witaj słoneczko! — za wesoło, za czule, za niebezpiecznie.
• Aha. Co się stało?
• Nic! Chciałem tylko powiedzieć, że Vika wpadnie do ciebie w piątek. No, tylko na parę godzin. Z Kiryłem. To siostrzeniec Timura, pamiętasz?
• Jaka inna Vika? — Dina zmarszczyła brwi. — Timur nie ma siostry.
• Nie, nie siostrę. To była jego żona. Mają razem syna. Wiesz, mówiłem ci to już setki razy.
• Powiedziałaś mi, że rozwiedli się i „dawno temu o wszystkim zapomnieli”.
• No cóż, oczywiście, że zapomnieli! Ale mój syn został. I jest na wakacjach. Więc pomyślałem: niech wejdą. Porozmawiaj z Timurem. Przecież jest ojcem…

– A ja, przepraszam, w tym momencie powinnam… co? Grać na skrzypcach? Piec ciasto? – Twarz Diny przybrała ten sam grymas, który miała w dziewiątej klasie, kiedy pierwszy raz usłyszała o całkach.

„No cóż, rozumie pan, to tylko ze względu na wnuka…” – zaczęła Nadieżda Iljniczina tonem, w jakim sprzedawcy zazwyczaj sprzedają wycieczki do Turcji w porze deszczowej.

• Nie, chyba nie rozumiem. Czy Timur wie?
• Jeszcze nie, ale mu to nie przeszkadza. Wiesz, że jest miły. Nawet nie odmówił, kiedy zaproponowałeś wstawienie tej okropnej sofy do salonu, hihi…
• Rozumiem. Dzięki, mamo. Miłego dnia, — Dina wyłączyła telefon. Potem znowu. Potem wyciszyła. Potem włączyła lodówkę. A potem włożyła do zamrażarki. Na wszelki wypadek.

„Timurze, mamy gości. W piątek”. Dina powiedziała to spokojnym, ale groźnym głosem, jak chirurg, który zaraz powie: „Będziemy musieli amputować”.

• Kto? — Żuł kanapkę z serem i patrzył na laptopa. Jak zawsze.
• Vika. I Kirył.
• Co Vika?.. — Wtedy. Powoli. Podniósł głowę. A uszy zaczęły mu czerwienieć. — A. Vika.
• Tak. Vika. Były syn. Wakacje. Wszystkie te rzeczy. Mama zorganizowała dla nas wieczór nostalgii.

Timur wstał. Powoli. Jakby zdał sobie sprawę, że to nie tylko rozmowa. To był… początek działań wojennych.

• Powiem ci szczerze. Nie zapraszałam cię. I nie chciałam. Ale mama… no wiesz, znasz ją…

— Wiem. Dlatego pytam: czy będziecie jakoś wyznaczać granice? Czy zaczniemy nową tradycję odwiedzin rodzinnych byłych?

• Porozmawiam z mamą. Obiecuję.

— Świetnie. Tylko proszę, nie „gadaj”, powiedz to. Wyraźnie. Bez „no cóż, nie wiem” i „może później”. Bo jeśli zobaczę twojego byłego na naszym korytarzu, mając na sobie szlafrok i naszywki, zamienię się w złego czarownika. Zrozumiano?

„Mam” – westchnął. „Powiem ci”.

Piątek. 17:45.

Dina włączyła minutnik. W kuchni panował porządek, herbata była zaparzona, nastrój jak po bombie z opóźnionym detonatorem. Nadieżda Iljnicza, z oczywistych względów, „nagle” pojawiła się w pobliżu. Słowami:

• Och, właśnie podawałem Vice torbę z rzeczami Kiryłowi! Nie mogłem…

– Oczywiście, że nie mogli – Dina uśmiechnęła się jadowicie. – Zawsze jesteś za pokojem na świecie. Nawet jeśli to oznacza znokautowanie synowej.

Dzwonić.

Otworzyła. Bo oczywiście Timur „przypadkowo” wylądował w łazience. Przypadek? Nie sądzę.

Vika stała na progu. Piękna, zadbana, z lekko uniesioną brwią, jakby chciała od razu zapytać: „Jesteś pewna, że ​​zasługujesz na to mieszkanie?”

„Cześć” – powiedziała neutralnie. „Jestem Vika. Timur i ja…”

• Tak, wiem — Dina cofnęła się o krok. — Proszę. Herbata, kawa, czujesz się niezręcznie?

Vika się uśmiechnęła.

• Herbata. Bez cukru. I bez stresu – nie martw się. Przyszedłem z Kiryłem. Od dawna chciał zobaczyć ojca.

Z tyłu wyłonił się chłopiec. Wysoki, szczupły, o oczach Timura. Przywitał ją nieśmiało, powąchał i wpatrzył się w kota.

„Jak masz na imię?” zapytał.

„Pirat. Miauczy przy każdej okazji” – odpowiedziała Dina. „Zwłaszcza, gdy kogoś nie lubi”.

Pirat, jakby na zawołanie, syknął na Vikę.

„Doskonale” – mruknęła.

W kuchni zrobiło się duszno. Jakby to nie było powietrze, a łaźnia parowa z nutą rodzinnego dramatu.

• No i jak ci idzie, Kirył? — Timur próbował rozładować sytuację.
• Dobrze. Przytulnie tu. Mama mówiła, że ​​zawsze miałeś ładne mieszkanie.

Dina wzięła łyk herbaty. Gorącej. Nie poparzyła się – wyćwiczyła to latami.

• A jak się masz? — niespodziewanie zapytała Vika. — Czy nadal się uczysz?
• Tak. Dzieci są święte. Zwłaszcza, gdy nie mają rodziców z wysokimi oczekiwaniami.

Vika się uśmiechnęła. Prawie po ludzku.

• Słuchaj, nie chciałam, żeby to tak wyglądało. Naprawdę. Ja tylko… no, nalegała Nadya.

– Tak, to jej znak rozpoznawczy. Nalegać. Bez ostrzeżenia. Jak czajnik, tylko bez przycisku „wyłącz” – odpowiedziała Dina i po raz pierwszy się trochę rozluźniła.

• Wiesz, zazdrościłam jej. — Vika spojrzała w kubek. — Udało ci się zrobić to, czego ja nie potrafiłam. Jest przy tobie łagodniejszy. Przy tobie jest inny.

Timur gwałtownie podniósł głowę:

• Vika…
• Co? To prawda. Jesteś świetna, swoją drogą – zwróciła się do Diny. – Nie jesteś święta, to oczywiste, ale trzymasz się razem. A to nie takie proste, kiedy na głowę spadają ci byli partnerzy, teściowa i syn z pierwszego małżeństwa. Zwłaszcza jeśli syn ma alergię na koty.
  – Co? – krzyknęli wszyscy naraz.
• Zapomniałam go ostrzec. Ale on już wziął tabletkę. Wszystko w porządku. — Vika wstała. — Idziemy. Kirył, ubieraj się.
• Ale ja chciałem…
• Tata sam się odezwie. On wie.

Vika wyszła pierwsza. Ale zanim zamknęła drzwi, powiedziała:

— Wiesz, jeśli kiedykolwiek się załamie… po prostu wiedz: nie jesteś sam. Byłem w podobnej sytuacji. I możesz to przetrwać. Wystarczy humor i jasny umysł.

Ona odeszła.

Nadieżda Iljiniczna wyszła z łazienki, jakby po prostu myła ręce przez cały wieczór. I wcale nie podsłuchiwała.

„I jak poszło?” zapytała ostrożnie.

• Świetnie. A tak przy okazji, jesteś jutro z nami zajęta? — Dina zmrużyła oczy.
• I co?

— Wynająłem twoje jednopokojowe mieszkanie mojemu kuzynowi drugiego stopnia. Jest dziecko, remont i… rozumiesz. Wszystko dla dobra rodziny.

Timur klasnął w dłonie. Pirat Kot klasnął ogonem.

Nadieżda Iljiniczna po cichu wyszła na balkon. Zapalić. Choć rzuciła palenie pięć lat temu.

Ale tego wieczoru wszyscy zerwali ze swoimi nawykami.

Wszystko, co zaczyna się od „no cóż, to tylko na kilka godzin”, zazwyczaj kończy się co najmniej tikiem nerwowym. A co najwyżej rozwodem. I Dina o tym wiedziała. Już to czuła – paznokcie miała zaciśnięte w dłoniach, a usta przygryzione do granic możliwości.

Minął tydzień od feralnej wizyty Viki i Kiryła. Siedem dni milczenia ze strony Nadieżdy Iljnicznej. Żadnych komentarzy, żadnych pasywno-agresywnych SMS-ów z przepisem na „ulubione ciasto Timura” (już wcześniej umówiliśmy się, że nie będziemy rozmawiać o tych produktach), żadnych telefonów z płaczem.

„To wszystko jest podejrzane” – powiedziała Dina, ściskając rączkę odkurzacza. „Jak przed trzęsieniem ziemi”.

– Albo przed Nowym Rokiem. Tylko bez mandarynek – mruknął Timur znad laptopa.

Ostatnio był cichy. Ostrożny. Jak kot, który przewrócił choinkę i teraz cierpi na zespół stresu pourazowego. Dinie prawie zrobiło się go żal. Prawie.

Wszystko stało się jasne w sobotę.

Dokładnie o 10:03 zadzwonił dzwonek do drzwi. Nie dzwonek do drzwi. Mózg. Najpierw teściowa. Potem sąsiad z dołu. A potem… lokalny policjant. — Przepraszam, czy jesteście właścicielami mieszkania na trzecim piętrze? Jest tam konflikt. Proszę.

Na półpiętrze wybuchło zamieszanie.

Na tle walizek, kraciastych toreb i dziecięcego rowerka stali… ci sami. Krewni. Ci sami, z kocimi i czekoladowymi buźkami. I Nadieżda Iljiniczna. Stała i… krzyczała.

• POWIEDZIAŁEM — TO MOJA RODZINA! I MUSZĘ ICH GDZIEŚ ZABRAĆ! JEŚLI NIE TY, TO KTO?!

Dina podeszła powoli. Jak rekin do łodzi. Najpierw spojrzała na tłum. Potem na Timura, który za nią pobiegł. Potem na miejscowego policjanta, który zachowywał się, jakby spodziewał się strzału.

„Co się dzieje?” zapytała spokojnie. W środku wszystko się gotowało, ale na zewnątrz panowała stal.

– Oni… przyszli – wyjąkała Nadieżda Iljniczkowa. – Myślałam, że jesteś na daczy. Chciałam tylko… pozwolić im przenocować. Na dzień. Może dwa. Wszystko spłonęło, rozumiesz? Spłonęło! Oni – z niczym!

• Spalony? — Dina zmrużyła oczy. — Gdzie dokładnie? Na daczy? Na wsi? W fantazji?

Mężczyzna z brodą, najwyraźniej przywódca obozu, spuścił wzrok.

• No cóż, to prawda… Rura im pękła. Ale… teraz i tak nie ma dokąd pójść. Myśleliśmy z Nadią…
• Ty i Nadya?! — krzyknęła Dina. — To mój dom! MÓJ! TIMUR I JA MIESZKAMY TUTAJ! Nie rozmawialiśmy o tym. Po prostu się pojawiłeś.
• O co się tak drzecie? — Nadieżda Iljiniczna zarumieniła się. — To moja krew! To rodzina! Co, czy my jesteśmy obcy, twoim zdaniem?!

„Wiesz” – wydyszała Dina, powoli podchodząc bliżej. „Nie jesteście mi obcy. Jesteście jak wrastający paznokieć. Bolicie. Ropiejecie. I uniemożliwiacie mi chodzenie”.

„A więc tak to jest” – wyszeptała teściowa. „Po tym wszystkim, co dla ciebie zrobiłam…”

— Dla nas? — Dina się zaśmiała. Głośno. Zrozpaczona. — Zrobiliście nam cyrk. Umieściliście u nas pół wsi, wrzuciliście byłego, napuściliście na nas dziecko, a teraz znowu chcecie z nas zrobić ulicę? Jesteś matką, Nadieżdo Iljiniczna, czy organizatorką spontanicznego obozu dla migrantów?

• Dinoczko, ja tylko chciałam…
• Nie! Nie Dinoczka! Nie jestem twoją dziewczyną z wejścia. I nie jestem twoją gospodynią. Jestem kobietą, która mieszka w tym mieszkaniu od trzech lat, sprząta, pierze, żyje na tabletkach na nadciśnienie, bo ty i twoja rodzina męczycie mnie bez mydła i bez pytania!
  Timur milczał.
• I ty też. — Odwróciła się do niego. — Stoisz tu, jakby cię to nie dotyczyło. Nie jesteś dzieckiem! Masz matkę, ale masz też ŻONĘ! A może jednak?

Próbował coś powiedzieć. Ale ona już go nie słuchała.

— Jestem zmęczona. Mam dość tłumaczenia za każdym razem, że jest nam ciasno. Że nie chcemy mieszkać z obozem. Że musisz wybrać. — Odetchnęła. — Albo my, albo oni. Nie jestem twoim wrogiem. Ale nie mogę iść swoją drogą z mężczyzną, który nie potrafi powiedzieć „nie”.

• Dina, zaczekaj…

— Nie będę czekać. Wyjeżdżam. Dziś. Do przyjaciółki. Z moimi rzeczami. Na tydzień. Dopóki nie zdecydujesz, kto tu rządzi. Albo gospodynią. A jeśli wrócę za tydzień i będzie tu choć jedna dodatkowa walizka, to wynajmę połowę mieszkania na studio paznokci. I tak, Pirat jedzie ze mną.

Pauza.

Nawet kot zamilkł.

• A teraz — rozejdźcie się. I zamknijcie drzwi od strony, gdzie nikt na was nie czeka.

Dwa dni później przybył Timur. Sam.

Poważnie. Zmęczony.

Poszedł do pokoju przyjaciela, gdzie Dina piła herbatę, owinięta w koc.

„Wysłałem wszystkich” – powiedział. „Mamę. Krewnych. Wszystkich”.

„Dobrze zrobione” – powiedziała cicho. „Dlaczego?”

— Bo masz rację. Zawsze miałeś rację. Po prostu… Myślałam, że da się to wszystko rozwiązać bez utraty kogokolwiek. Ale wiesz… Wolę stracić kogoś, kto wykorzystuje moją dobroć, niż kogoś, kto trzyma ten dom ze mną.

Podszedł bliżej i przykucnął.

— Wrócisz?

„Jeszcze nie wiem” – powiedziała Dina. „Ale pierwszy krok już zrobiłeś. Teraz zrób resztę”.

— Czy mogę iść z Piratem?

Uśmiechnęła się.

• Tylko jeśli nie celuje.

FINAŁ.

Rodzina nie zawsze jest więzami krwi. I nie zawsze „z miłości”. Czasami to po prostu mieszkanie, w którym czekają na ciebie i nie wprowadzają się bez pytania.