Vika spojrzała na ekran telefonu, starając się nie stracić koncentracji. Jeszcze pięć minut temu życie toczyło się normalnie – zwykły wtorek, spotkanie służbowe przez wideokonferencję, raport kwartalny. A nagle jej mąż, Anton, który miał wrócić z pracy za zaledwie trzy godziny, wpadł do pokoju niczym huragan.

– Krewni ze wsi jadą! Żeby stół uginał się pod ciężarem i mięsa było więcej, rozumiesz?! I nie tak jak ostatnio! – oznajmił Anton, nawet się nie witając.

Vika wzięła głęboki oddech i automatycznie wyłączyła dźwięk w telefonie. W słuchawce jej kolega wciąż mówił coś o wykresach i wskaźnikach, ale Vika już nie słuchała. Obrazy z przeszłości szybko przemknęły jej przez głowę – ciąg twarzy, stół zastawiony jedzeniem, sterty brudnych naczyń, niewypowiedziane wyrzuty i znaczące spojrzenia.

„Co masz na myśli mówiąc »nadchodzi«?” – zapytała ostrożnie Vika. „Kiedy? I kto dokładnie?”

Anton stał przy drzwiach z rękami skrzyżowanymi na piersi. Jego twarz wyrażała doniosłość chwili, jakby nie krewni przychodzili z wizytą, a przynajmniej prezydent składał oficjalną wizytę.

– Przyjadą w piątek. Mama, ciocia Galia, Borys z żoną i dziećmi. Może ktoś jeszcze się pojawi – wzruszył ramionami Anton. – Co za różnica? Pomieścimy wszystkich.

„Zakwaterujemy się” – to znaczyło w ich dwupokojowym mieszkaniu. Vika wiedziała, że ​​nie ma sensu się kłócić. Krewni jej męża uważali za zupełnie naturalne mieszkanie z nimi podczas wizyt w mieście. „Po co wydawać pieniądze na hotel, skoro można zatrzymać się u swoich?”

• Sierioża, przepraszam, muszę się rozłączyć. Sytuacja rodzinna – powiedziała szybko Vika do telefonu i się rozłączyła.

Zeszłoroczna wizyta wciąż tliła się w pamięci Viki. Przygotowywała się wtedy przez trzy dni: sprzątała mieszkanie, aż lśniło, kupowała jedzenie dla małej armii, przygotowywała pięć rodzajów sałatek, dwa rodzaje mięsa, ryby i desery. Spała cztery godziny, żeby wszystko ogarnąć. A potem, kiedy krewni wyjechali, przypadkiem usłyszała teściową mówiącą przez telefon: „Tak, zostaliśmy. Tylko że nas skromnie karmili. A w mieście mają mnóstwo pieniędzy, mogliby się bardziej postarać”.

„Anton, mam pracę” – Vika starała się, żeby jej głos brzmiał stanowczo. „Nie będę mogła wziąć wolnego, żeby przygotować się na przyjazd twoich krewnych”.

„Zawsze tak mówisz” – Anton machnął ręką. „A mimo to i tak wszystko potrafisz zrobić. Co jest takiego trudnego w pójściu do sklepu i gotowaniu? Nie przesadzaj. Nie budujesz reaktora jądrowego.

Vika zamknęła oczy i policzyła do pięciu. Nie miało sensu tłumaczyć mężowi, że „pójście do sklepu i gotowanie” dla dziewięciu osób to nie zadanie na dziesięć minut. Anton nigdy nie ugotował dla siebie więcej niż omlet i szczerze wierzył, że wszystko inne dzieje się za sprawą magii.

„Ostatnim razem twoja mama mówiła, że ​​mało jedzenia” – przypomniała Vika. „Mimo że gotowałam przez trzy dni. I wydałam połowę premii na jedzenie”.

• Och, czemu czepiasz się słów! — Anton bębnił palcami po framudze drzwi. — Mama chciała tylko więcej mięsa. Wiesz, u nich na wsi obiad bez mięsa to nie obiad.

Tak, Vika wiedziała. Wiedziała też, że pomimo zwyczaju jedzenia mięsa, żaden z krewnych z wioski nie przyniósł ze sobą nawet kilograma mielonego mięsa. Zabrali jednak wszystko, co zostało po uczcie, od niedojedzonego ciasta po niedopity sok.

„Pójdziemy wieczorem do sklepu i zrobimy zapasy” – kontynuował Anton. „Pomogę ci”.

Anton Vika również dobrze pamiętał „Help”. Ostatnim razem wrzucił do koszyka trzy paczki chipsów i piwo, a potem wyszedł, mówiąc, że pilnie musi spotkać się ze znajomym. Vika oczywiście zapłacił.

„Nie mogę wieczorem” – Vika pokręciła głową. „Mój projekt jest pilny, a Sierioża czeka na raport”.

– Twoje projekty zawsze płoną! – wybuchnął Anton. – Kim jesteś – żoną czy pracoholiczką? Krewni przyjeżdżają raz w roku, nie możesz odłożyć tabletek?

„Tablety” przynosiły siedemdziesiąt procent dochodów rodziny. Praca Antona w warsztacie samochodowym nie była stabilna i, szczerze mówiąc, pracował bez większego zapału. Jednak fakt, że Vika była głównym żywicielem rodziny, nie przeszkadzał Antonowi. Sądząc po rozmowach, przedstawiał to krewnym, jakby wspierał żonę, pozwalając jej „bawić się tymi komputerami”.

Vika wstała od stołu i podeszła do okna. Kwiecień dopiero się zaczynał, ale drzewa były już pokryte ledwo zauważalną zielenią. W zeszłym roku krewni też przyjechali wiosną – wtedy zostali na cały tydzień. Siedem dni zamieszania, ciągłego gotowania, biegania po sklepach, prania, sprzątania. I żadnej wdzięczności.

Anton Borisowicz i Wiera Pawłowna (teść i teściowa) spali w sypialni, ciocia Galia na rozkładanym łóżku w korytarzu, Boris z żoną i dziećmi na kanapie w salonie. Sami Wika i Anton leżeli na podłodze w salonie, obok swoich siostrzeńców, którzy mieli zwyczaj chodzenia przez sen i deptania Wice po włosach.

Nawiasem mówiąc, dzieci były kompletnie nieokiełznane. Podczas ostatniej wizyty rozbiły ulubiony wazon Viki i kran w łazience. Boris tylko się roześmiał: „Dzieci to dzieci! To utrapienie!”. I nawet nie pomyślał o rekompensowaniu szkód.

Vika wciąż pamiętała, jak wyglądało mieszkanie po ich wyjściu – jakby Mamai przeszła obok. Plamy na sofie, okruszki na łóżku, brudne ślady na jasnym dywanie, zatkany zlew. Anton tylko machnął ręką: „Posprzątaj – a wszystko będzie jak nowe”.

• Vik, nie denerwuj się tak — głos Antona stał się łagodniejszy. — Wiesz, dla mamy ważne jest, żeby wszystko było na najwyższym poziomie. Potem opowiada całej wiosce, jak tu żyjemy. Nie zawstydzaj mnie.

I tyle. Nie „zaprośmy mamę na pyszny obiad”, ale „nie rób mi wstydu”. Jakby przybycie krewnych było dla Viki egzaminem, który musi zdać celująco, inaczej – „oblanie” w jej dzienniku.

• Jak długo planują zostać? — Vika starała się mówić spokojnie.

– Jak zwykle. Tydzień, może dwa – Anton wzruszył ramionami. – Czemu jesteś taki spięty? Jakoś żyliśmy ostatnim razem.

Tydzień lub dwa. Czyli od siedmiu do czternastu dni bez przestrzeni osobistej, bez możliwości normalnej pracy, bez odpoczynku. Dwa tygodnie gotowania, sprzątania, prania. I to wszystko – w obliczu goniących terminów w pracy.

„Nie będę mogła wziąć urlopu” – powiedziała stanowczo Vika. „I nie będę też spała na podłodze przez dwa tygodnie”.

• Gdzie mamy spędzić noc? — zdziwił się Anton. — Nie możemy wysłać naszych krewnych do hotelu!
• Czemu nie? — odpowiedziała Wika równie spokojnie. — Twoja mama i ciocia Galya mogą przenocować u nas, a Boris z rodziną w hotelu.

Anton spojrzał na Vikę jak na zdrajczynię ojczyzny.

• O czym ty mówisz? Jaki hotel? Mają trójkę dzieci!

„Mamy dwupokojowe mieszkanie” – przypomniała Vika. „Jak sobie wyobrażasz zakwaterowanie dziewięciu osób? To nierealne”.

– Zmieściliśmy się ostatnim razem, zmieścimy się i tym razem – warknął Anton. – Koniec rozmowy. Twoim zadaniem jest dopilnować, żeby stół uginał się od jedzenia.

Znajomy obrazek. Anton wydaje rozkazy, a Vika musi je wykonywać. Jak zwykle, od męża wymaga się tylko, by zachował powagę i spotkał się z krewnymi na dworcu. Cała reszta spoczywa na barkach żony.

„A co, jeśli nie dam rady?” – zapytała nagle Vika. „A co, jeśli nie będę miała czasu na gotowanie?”

Anton spojrzał na żonę ze zdziwieniem.

– To będę bardzo rozczarowany – warknął. – I mama też. Nie rozumiem, po co w ogóle gadasz takie bzdury? Zawsze wszystko dawałem, a teraz nagle „nie mogę”. Weź się w garść! I zrób listę zakupów, pójdziemy na zakupy wieczorem.

Po tych słowach Anton odwrócił się i wyszedł z pokoju. Rozmowa dobiegła końca – jej mąż podjął już decyzję. Vika znów została sama, tym razem z masą problemów, które musiała rozwiązać w ciągu pozostałych trzech dni.

Zadzwonił telefon – to Sierioża, szef, oddzwonił. Projekt był naprawdę pilny, a raport był potrzebny na wczoraj. Vika rozejrzała się, jakby widziała swoje mieszkanie po raz pierwszy. Małe, przytulne, ale zupełnie nieodpowiednie na przyjęcie tylu osób.

Za każdym razem, gdy jej krewni odchodzili, Vika obiecywała sobie, że nie pozwoli, by to się powtórzyło. I za każdym razem ta obietnica była łamana – gdy tylko Anton oznajmiał, że „krewni nadchodzą”.

Ale dziś coś było inaczej. Może ton jej męża – rozkazujący, nie znoszący sprzeciwu. Albo sposób, w jaki lekceważył jej pracę, nazywając ją „tabliczkami”. Albo to „nie zawstydzaj mnie”, które brzmiało jak wyrzut.

Vika wspominała, jak po wizycie krewnych w zeszłym roku przez dwa tygodnie cierpiała na migrenę – z powodu zmęczenia i braku snu. Jak wydała premię na jedzenie zamiast kupić sobie kurtkę, którą od dawna obiecywała. Jak wujek Boris, pochłaniając trzeci talerz sałatki, rzucił mimochodem: „Zadomowiłaś się tu – jedz, pij, baw się dobrze, nie musisz pracować”.

I nagle zdała sobie sprawę: to już koniec – wystarczy.

Vika odblokowała telefon, żeby oddzwonić do szefa, ale zamiast tego otworzyła przeglądarkę i wpisała w pasku wyszukiwania: „Co zrobić, jeśli mąż uważa, że ​​jesteś pracownikiem obsługi klienta”. Lista artykułów była pełna nagłówków: „Jak przestać być gospodynią domową we własnej rodzinie”, „Niewolnictwo rodzinne: kiedy czas bić na alarm”, „10 oznak, że jesteś wykorzystywana”.

To było jak moment przebudzenia – nagle uświadamiasz sobie, że wszystko, co wydawało się normalne, w rzeczywistości wcale normalne nie jest.

Vika zamknęła przeglądarkę i wybrała numer swojej przyjaciółki.

• Katya, cześć. Słuchaj, pamiętasz, jak proponowałaś, że możesz u ciebie zamieszkać, jeśli w ogóle? Chyba potrzebuję tej przysługi.

Vika nie wiedziała jeszcze, co dokładnie zrobi. Ale jedno było pewne: tym razem wszystko będzie inaczej.

Wieczorem, gdy Anton wrócił do domu z dwiema torbami zakupów (chipsy, napój, kiełbaski), Vika przywitała męża z uśmiechem.

„Dobrze. Wszystko będzie dobrze” – Vika skinęła głową w odpowiedzi na kolejne instrukcje męża dotyczące tego, jakie dania przygotować.

Anton skinął głową z zadowoleniem, rzucił torby na stół i poszedł do pokoju oglądać mecz. Zadanie wykonane – przyczynił się do przygotowań. Teraz przyszła kolej na Vikę.

Podczas gdy jej mąż z entuzjazmem komentował mecz, Vika wyjęła z szafy mały plecak i starannie włożyła do niego kilka kompletów ubrań, ładowarki i kosmetyczkę. Paszport i portfel schowała do bocznej kieszeni. Następnie schowała plecak w szafie.

Następnego ranka Anton obudził się szumem płynącej wody – Vika brała prysznic. Kiedy jego żona wyszła z łazienki, jej mąż ze zdziwieniem uniósł się na łokciu: Vika nie miała na sobie szlafroka, tylko garnitur.

„Dokąd idziesz?” zapytał Anton ze zdziwieniem.

Vika zapięła kurtkę i spojrzała w lustro.

„Zostałam wezwana w pilną podróż służbową. Wyjeżdżam na dwa dni” – odpowiedziała spokojnie Vika, wyjmując z szafy już spakowany plecak.

• Jaka podróż służbowa?! — Anton aż usiadł na łóżku. — Zwariowałeś? Jutro przyjeżdżają krewni!

„Wiem” – Vika sprawdziła zawartość swojej torby. „Ale praca to praca”.

• Odwołaj podróż służbową! — Anton wyskoczył z łóżka. — Natychmiast! Nie możesz teraz wyjechać!

„Nie mogę odwołać” – wzruszyła ramionami Wika. „Sierioża powiedział, że to pilne. Przyszłość całego projektu zależy od tej podróży”.

Anton zmarszczył brwi i spojrzał na plecak żony.

„Czemu nie masz aktówki, ale to…” – mój mąż zawahał się, szukając odpowiedniego słowa – „plecak turystyczny?”

„Wygodniej jest mieć przy sobie laptopa i dokumenty” – odpowiedziała Vika bez mrugnięcia okiem. „Dobra, muszę iść. Taksówka już czeka”.

• Vika, przestań! — Anton złapał żonę za rękaw. — Nie możesz tego zrobić. Co powiem mamie? Jak ugotuję dla wszystkich?

„Jestem pewna, że ​​sobie poradzisz” – Vika ostrożnie uwolniła dłoń. „W końcu, co jest takiego trudnego w pójściu do sklepu i gotowaniu? Sama tak mówiłaś wczoraj”.

Anton otworzył usta, ale nie mógł znaleźć słów. Vika wykorzystała tę chwilę i wymknęła się na korytarz.

„Zadzwonię, jak będę na miejscu” – Vika rzuciła przez ramię i zamknęła za sobą drzwi.

Taksówka rzeczywiście czekała – Vika zamówiła ją z wyprzedzeniem. Ale zamiast na lotnisko czy dworzec kolejowy, samochód zawiózł ją w cichą okolicę po drugiej stronie miasta, gdzie w przytulnym, trzypokojowym mieszkaniu mieszkała Katia, przyjaciółka Viki z czasów studenckich.

„Jak długo zamierzasz się u mnie ukrywać?” zapytała Katya, pomagając Vice zadomowić się w pokoju gościnnym.

„Kilka dni” – Vika wyjęła laptopa z plecaka. „Chcę, żeby chociaż raz poczuli, jak to jest gotować i sprzątać po wszystkich”.

„Nie wierzę, że twój Anton zajmie się gotowaniem” – zaśmiała się Katya.

• No cóż, zobaczymy — Vika włączyła laptopa. — Naprawdę muszę skończyć projekt. Więc popracuję dla ciebie dwa dni, jeśli nie masz nic przeciwko.

O porze lunchu telefon Viki dzwonił bez przerwy. Anton dzwonił co piętnaście minut. Vika wyłączyła dźwięk i kontynuowała pracę.

Dopiero wieczorem, gdy Katia przyniosła jej herbatę, Vika postanowiła sprawdzić wiadomości. Dziesięć nieodebranych wiadomości od Antona, trzy od teściowej.

„Gdzie jesteś?” – to była pierwsza wiadomość od jej męża. „Vika, oddzwoń natychmiast!” – to była druga. „Już dotarli!” – to była trzecia wiadomość, wysłana dwie godziny temu.

Vika wybrała numer męża. Anton odebrał po pierwszym sygnale.

„Gdzie jesteś?” – w głosie męża słychać było jednocześnie zaskoczenie i irytację.

„W podróży służbowej, mówiłam ci” – odpowiedziała spokojnie Vika. „Jak tam w domu?”

• Jak się masz? — Anton prawie krzyknął. — Mama i ciocia Galya przyjechały pięć godzin temu! Borys z rodziną też tu są! A w lodówce są tylko jajka, paczka mleka i pół słoika dżemu!

„A te produkty, które kupiłaś wczoraj?” zapytała Vika niewinnie.

• Chipsy?! Żartujesz sobie? — Głos Antona brzmiał autentycznie rozpaczliwie. — Mama pyta, gdzie jesteś i kiedy obiad!

– Powiedzmy, że jestem w podróży służbowej – zasugerowała Vika. – A co do kolacji… no cóż, co w tym trudnego – pójść do sklepu i ugotować? Bez przesady. Nie budujesz reaktora jądrowego.

W słuchawce zapadła cisza. Anton zdawał się rozpoznawać własne słowa.

„Zrobiłeś to celowo” – powiedział w końcu mąż. Nie pytanie, lecz stwierdzenie.

„Muszę iść” – powiedziała Vika. „Praca nie czeka”.

• Vika! Nie waż się rozłączać!
• Pa, Anton. Melduj się — Vika zakończyła rozmowę.

Reszta wieczoru minęła w spokojnej atmosferze. Vika dokończyła pracę nad projektem, wysłała raport Siergiejowi i nawet pozwoliła sobie na lampkę wina. Nie zaglądała już do telefonu – uznała, że ​​ma już dość nerwów na dziś.

Rano Vika obudziła się wypoczęta i zaskakująco spokojna. Po raz pierwszy od dawna nie musiała wstawać o świcie, żeby ugotować śniadanie dla męża ani biec do sklepu po zakupy.

• Jak ci się spało w nowym miejscu? — Katya postawiła przed koleżanką kubek kawy.

„Doskonale” – uśmiechnęła się Vika. „Dawno tak dobrze nie spałam”.

W porze lunchu Vika postanowiła sprawdzić telefon. Nie było żadnych nowych wiadomości, ale w mediach społecznościowych pojawiły się świeże zdjęcia od Borisa. Na zdjęciach krewni siedzieli przy skromnie nakrytym stole w mieszkaniu Viki i Antona. W tle widać było górę brudnych naczyń.

„Przyjechaliśmy odwiedzić mojego brata w mieście” – głosił podpis pod zdjęciem. „Tym razem nie przyjęli nas zbyt gościnnie”.

Vika się uśmiechnęła. W komentarzach pod zdjęciem pojawiła się wiadomość od jej teściowej: „Moja synowa kompletnie straciła panowanie nad sobą – wyjechała w podróż służbową! Antosza stara się, jak może, ale mężczyzna nie jest w stanie ogarnąć tylu rzeczy!”.

Wieczorem Anton zadzwonił ponownie. Jego głos brzmiał zmęczony i zrozpaczony.

• Vika, kiedy wrócisz?

„Jutro, zgodnie z planem” – odpowiedziała Vika. „Jak się masz?”

„To straszne” – przyznał szczerze Anton. „Mama nie jest zadowolona, ​​dzieci Borisa zdemolowały mieszkanie, a ja nie mogę jednocześnie gotować i sprzątać”.

„Współczuję” – powiedziała Vika. „To pewnie trudne”.

„Żartujesz sobie?” – w głosie jej męża słychać było gorycz.

„Nie, po prostu jestem ciekawa” – Vika próbowała mówić spokojnie. „Ale mówiłeś, że «majsterkowanie w kuchni» jest takie proste”.

• Vika, wystarczy — westchnął Anton. — Rozumiem, o co ci chodzi. Myliłem się. Gotowanie dla dziewięciu osób to piekielna robota.

Vika milczała, dając mężowi możliwość kontynuowania.

• A wiesz, co jest najbardziej obraźliwe? — kontynuował Anton. — Nikt nawet nie podziękował. Mama tylko narzeka, że ​​„nie jest jak dawniej”, a Boris i dzieciaki są jak w restauracji – tylko żądają i nie sprzątają po sobie.

„O czym ty mówisz?” Vika starała się ukryć złośliwość w głosie. „Kto by pomyślał.”

„Dobrze, zasłużyłem” – przyznał Anton. „Wróć wkrótce, dobrze?”

„Będę tam jutro” – obiecała Vika. „Tak jak się umówiliśmy”.

Kiedy Vika wróciła do domu następnego dnia, mieszkanie wyglądało, jakby przeszedł przez nie huragan. W zlewie piętrzyły się brudne naczynia, na podłodze walały się okruszki, a na sofie widniały plamy niewiadomego pochodzenia.

„Gdzie są wszyscy?” zapytała Vika, rozglądając się po polu bitwy.

„Wyszliśmy” – Anton siedział w kuchni, obejmując głowę dłońmi. „Ogarnęliśmy się rano i wyszliśmy. Mama powiedziała, że ​​musi odwiedzić sąsiada. Boris powiedział, że dzieciaki nudzą się w mieście.

„Rozumiem” – Vika położyła plecak na podłodze.

„Mama jest na ciebie bardzo niezadowolona” – powiedział Anton.

„Dam sobie radę” – Vika wzruszyła ramionami.

Anton długo patrzył na żonę, po czym nagle się roześmiał:

• Wiesz, pierwszy raz widzę, jak to jest być na twoim miejscu. To… nie jest łatwe.

„Tak” – zgodziła się Vika. „To nie jest łatwe”.

„Nie zdawałem sobie sprawy, ile robiłeś podczas ich wizyt” – przyznał Anton. „Przepraszam”.

Vika podeszła do męża i położyła mu rękę na ramieniu:

• Nic. Najważniejsze, że teraz rozumiesz.

Minął rok. Pewnego wieczoru Anton wrócił z pracy i powiedział:

• Mama dzwoniła. Powiedziała, że ​​chcą przyjechać w przyszłym tygodniu.

Vika spiął się, przygotowując się do kolejnej rundy walki, ale Anton niespodziewanie dodał:

– Może w tym roku zrobimy to bez gości? – Spojrzał na żonę. – Powiedziałem, że sami do nich przyjedziemy na weekend. Zostaniemy dzień lub dwa, a potem wrócimy. Tak będzie lepiej dla wszystkich.

Vika się uśmiechnęła. Po tej pamiętnej wizycie rodzina nie pojawiała się już „niespodziewanie”. A Anton się zmienił – zaczął dostrzegać, ile wysiłku wymaga utrzymanie porządku w domu.

Czasami najbardziej skuteczną lekcją jest po prostu pozwolić innym wejść w twoją sytuację, nawet jeśli ma to trwać tylko kilka dni.