• Co to za wieści? Czyś ty kompletnie oszalała, Lera? — Głos Kirilla natychmiast podniósł się do wyższych rejestrów, gdy tylko przekroczył próg mieszkania i spojrzał na stół w salonie, gdzie leżała kolorowa broszura z jakimiś nowomodnymi kursami „uwalniania kobiecej energii” i czek na imponującą sumę. Nie zdążył nawet zdjąć marynarki, gdy jego twarz wykrzywiła się w grymasie świętego gniewu. Aktówka upadła na podłogę z głuchym hukiem, zapomniana przez właściciela. — Więc ja tu haruję jak wół, żebyśmy mogli normalnie żyć, a ty marnujesz moje pieniądze na to… to gówno?! Bez konsultacji, bez pytania!

Lera, która do tej pory spokojnie mieszała coś w rondlu w kuchni, wyłączyła kuchenkę i powoli wyszła do salonu. Jak zwykle była schludnie ubrana, jasne włosy związane w prosty kok, bez grama makijażu na twarzy. Jej spokój zdawał się jeszcze bardziej rozpalać Kiryła. Przywykł do tego, że zawstydzał ją najmniejszy znak jego niezadowolenia, bełkotał przeprosiny i wymawiał się. Ale dziś coś było nie tak.

– Po pierwsze, Kirył, pieniądze nie są tylko twoje, ja też pracuję, gdybyś zapomniał – odpowiedziała płaskim, niemal bezbarwnym głosem, zatrzymując się kilka metrów od niego. – A po drugie, traktuję to jako inwestycję w siebie, w swój rozwój. Nie musisz tego rozumieć.

• Inwestycja?! — Kirył o mało się nie udławił z oburzenia. Podszedł do stołu, chwycił broszurkę i pomachał nią w powietrzu z pogardą. — W tę szarlatanerię dla znudzonych kur? Zwariowałaś? Co to, do cholery, za program? Nauczą cię, jak się do kogoś przyczepić, czy jak mu ukraść ostatnie spodnie? Koniec, Lera, moja cierpliwość się skończyła! W końcu i nieodwołalnie! Szybko wybiję ci z głowy tę samowolę i ekstrawagancję!

Rzucił broszurę na podłogę, jakby parzyła go w dłonie. Jego nozdrza rozszerzyły się, twarz poczerwieniała, a małe oczy zabłysły. Był naprawdę wściekły, czując, jak jego autorytet, dominująca pozycja w rodzinie, którą tak pieczołowicie budował przez lata, rozpada się na jego oczach z powodu jakiegoś głupiego kaprysu żony.

• Mówiłem ci, że musimy z tobą postępować inaczej! Mówiłem ci! Nie rozumiesz dobrej drogi! To będzie zła droga! Moja mama jutro tu przyjeżdża! Tak, tak, nie rób takich oczu! I razem, we dwoje, wybijemy z ciebie ten upór i głupotę! Zobaczymy, jak zaśpiewasz, kiedy mama cię weźmie w swoje ręce! Ona szybko pokaże ci twoje miejsce, nauczy cię szanować męża i cenić każdy grosz!

Kirill powiedział to z wyraźną radością, spodziewając się zobaczyć strach, skruchę i prośbę o wybaczenie na twarzy Lery. Wyobrażał sobie już, jak jego matka, kobieta wpływowa i nietolerująca sprzeciwu, zbeszta tę arogancką dziewczynę. Wtedy Lera zrozumie, kto tu rządzi i że jej miejsce jest przy kuchence ze szmatą, a nie na jakichś „energetycznych” kursach.

Ale Lera się nie bała. Nawet nie drgnęła. Na jej twarzy malowało się jedynie zimne, intensywne zainteresowanie. Spojrzała na męża, jakby widziała go po raz pierwszy – nie na swojego miękkiego, łatwo panującego nad sobą Kiryła, ale na jakiegoś małostkowego, złośliwego łobuza. To spojrzenie sprawiło, że Kirył mimowolnie cofnął się o krok, czując nieprzyjemny dreszcz gdzieś w głębi żołądka.

„Wybić to?” – zapytała lodowatym, nieznanym tonem, który przyprawił go o dreszcze. Jej zazwyczaj łagodne rysy twarzy wyostrzyły się, a niebieskie oczy, zawsze tak łagodne, nabrały niebezpiecznego, stalowego błysku. Pochyliła się powoli, niemal drapieżnie. „Naprawdę myślisz, mój drogi, że…”

• Lera…
• Myślisz, że skoro jestem mała i krucha, to nie będę w stanie stawić czoła twojej matce i tobie, moja droga? Rozerwę was obie na strzępy jak termofor, gdybym tylko chciała!

— Czy ty jesteś w ogóle normalny?!

• I zapamiętaj to sobie raz na zawsze. Jeszcze jedna taka groźba pod moim adresem, albo twoja kochana matka będzie próbowała mnie tu „edukować”, a ja ci zorganizuję taki koncert, taki pokaz fajerwerków, że nikt nie będzie miał z tego powodu kłopotów. Rozumiesz mnie, bohaterze wnętrz?

Kirył oniemiał. Stał tam, oszołomiony, z otwartymi ustami, niezdolny wykrztusić słowa. Lera, którą znał – cicha, skromna, niemal niema „baranek”, który zawsze na niego patrzył i bał się znów zaprotestować – zniknęła. Przed nim stała zupełnie inna kobieta – zimna, zdeterminowana, z oczami rozwścieczonej tygrysicy, gotowa w każdej chwili ugryźć się w gardło. Jej głos, niski i piersiowy, wcale nie pasował do jej miniaturowej figury, ale brzmiał tak jawnie groźnie, tak lodowato, że Kirył poczuł zimny pot spływający mu po plecach. Nie wiedział, co powiedzieć, jak zareagować na tę nagłą, szokującą przemianę. Po prostu stał i mrugał oczami, próbując zrozumieć, co się właśnie wydarzyło.

Kirył zamarł z otwartymi ustami niczym ryba wyrzucona na brzeg. Słowa Lery, ostre, szorstkie, zupełnie sprzeczne z jej wyglądem porcelanowej figurki, rozbrzmiewały głośno w jego głowie, mieszając się z szumem krwi w uszach. Spojrzał na nią, na tę kruchą blondynkę, która teraz przypominała sprężynę ściśniętą do granic możliwości, gotową wyprostować się z miażdżącą siłą, i nie mógł uwierzyć własnym uszom i oczom. Gdzie była ta Leroczka, która rumieniła się na każde jego ostre słowo, która zawsze patrzyła na niego oddanym wzrokiem i z poczuciem winy spuszczała rzęsy, gdy był z czegoś niezadowolony? Przed nim stała obca, nieznajoma kobieta i ta kobieta go przerażała.

„Ty… o czym ty mówisz?” – wydusił w końcu, ale jego głos brzmiał słabo, niepewnie, zupełnie inaczej niż zamierzał. Nie było w nim groźby ani rozkazującego tonu, tylko dezorientacja i jakieś dziecinne zdumienie. „Zwariowałeś czy co? Do kogo tak gadasz?”

Lera się uśmiechnęła, ale ten uśmiech był złowrogi, drapieżny.

— Z tobą, moja droga. Z tobą. I z twoją matką, jeśli wściubi tu nos w celach „edukacyjnych”. Myślisz, że nie wiem, jak cię na mnie naciąga? Jak ci wypomina, jaką jestem kiepską żoną, niezdolną „porządnie” prowadzić domu i „wystarczająco” zadowolić syna? Znosiłam to wszystko, Kirył. Znosiłam to latami. Twoje narzekanie, jej niekończące się wykłady, twoje skoordynowane próby zrobienia ze mnie wygodnej, uległej lalki. Ale wszystko ma swoje granice. A moja granica nadeszła dzisiaj. Przekaż więc Galinie Siergiejewnie moje najserdeczniejsze pozdrowienia i uprzedź ją: lepiej, żeby siedziała w domu i dziergała skarpetki, niż przychodziła tu, żeby „wybić” ze mnie upór. W przeciwnym razie, to prawda, mogłabym przeliczyć swoje siły. W końcu jestem „mała i krucha”.

Odwróciła się i spokojnie, z rozmysłem i bez pośpiechu wróciła do kuchni, zostawiając Kirilla samego na środku salonu, obok rozrzuconych broszur i jego własnego autorytetu, który rozpadał się w proch. Patrzył, jak odchodzi, a w głowie kołatała mu się tylko jedna myśl: „To nie Lera. To jakaś inna kobieta w jej ciele”.

Wieczór minął w przytłaczającej, niemal namacalnej ciszy. Lera spokojnie gotowała obiad, nakrywała do stołu tylko dla siebie, jadła, nie zwracając najmniejszej uwagi na Kiryła, jakby w ogóle nie istniał w mieszkaniu. Nie tknął jedzenia, biegał po pokojach niczym tygrys w klatce, raz siadając na kanapie, raz zrywając się na równe nogi, raz podchodząc do okna i bezmyślnie patrząc na nocne miasto. Kilkakrotnie otwierał usta, żeby coś powiedzieć, jakoś opanować sytuację, warknąć, zagrozić, ale słowa uwięzły mu w gardle. Obraz Lery z twarzą wykrzywioną wściekłością i oczami płonącymi stalowym blaskiem stanął przed nim, paraliżując jego wolę.

Próbował wmówić sobie, że to tylko kobieca histeria, że ​​teraz wypłacze się w poduszkę i uspokoi, że jutro wszystko będzie tak samo. Ale coś w nim, jakiś nieprzyjemny robak wątpliwości, podpowiadał mu, że to nieprawda. Coś się zepsuło, coś zmieniło się nieodwracalnie. A zbliżający się przyjazd matki, który rano wydawał się słomką ratunku, jedynym sposobem na uspokojenie żony, teraz jawi się jako nieuchronna katastrofa. Z przerażeniem myślał o tym, co by się stało, gdyby Lera rzeczywiście spełniła swoją groźbę i zorganizowała „koncert” dla jego matki. Galina Siergiejewna nigdy by tego nie wybaczyła. Nigdy.

Bliżej nocy, gdy Lera, posprzątawszy ze stołu, demonstracyjnie wzięła książkę i rozsiadła się wygodnie, opierając nogi na sofie w salonie, pokazując całym swoim wyglądem, że sypialnia jest dziś do jej dyspozycji tylko teraz, Kirył nie wytrzymał.

„Jak długo zamierzasz się dąsać?” – zapytał, starając się nadać głosowi stanowczość, ale wyszło jakoś żałośnie. „Może czas przestać robić ten cyrk?”

Lera powoli oderwał wzrok od książki i przez dłuższą chwilę przyglądała mu się, studiując go, jakby patrzył na nieznany mebel.

„Nie obrażam się, Kirył” – jej głos był spokojny, ale w tym spokoju kryło się coś złowrogiego. „Po prostu żyję. Myślę, że tak jest dobrze. I radzę ci się do tego przyzwyczaić. A co do „cyrku”… obawiam się, że prawdziwy spektakl dopiero przed tobą. Chyba że odwołasz trasę koncertową swojej głównej aktorki.

Ponownie zakopała twarz w książce, dając jasno do zrozumienia, że ​​rozmowa dobiegła końca. Kirył poczuł, jak ogarnia go fala bezsilnej złości. Chciał krzyczeć, tupać nogami, może nawet… Ale nic nie zrobił. Zacisnął tylko pięści, aż zabolały go kostki, i wyszedł z pokoju, głośno trzaskając drzwiami. No, nie, nie trzaskając nimi. Zamknął drzwi niemal bezszelestnie, jakby bał się obudzić śpiące zwierzę. A potem leżał długo na niewygodnej sofie w biurze, które służyło mu za miejsce pracy, a teraz najwyraźniej za sypialnię, patrząc w sufit i odtwarzając w głowie słowa Lery: „Rozerwę cię tu na strzępy jak termofor…”. I z jakiegoś powodu wydawało mu się, że ona nie żartuje. Wcale nie żartuje.

Następny poranek rozpoczął się nie od zwykłego zapachu kawy, którą Lera zazwyczaj parzyła, lecz od uporczywego, wręcz natarczywego dzwonka do drzwi. Kirył, który nie spał prawie całą noc i dręczyły go złe przeczucia, zerwał się z niewygodnej kanapy w biurze jak oparzony. Rzucił się do drzwi, omal nie potykając się po drodze o własną teczkę, która od wczoraj leżała na korytarzu. Na progu, zgodnie z oczekiwaniami, stała Galina Siergiejewna – jego matka. Kobieta imponujących rozmiarów, z wysoką, wykrochmaloną fryzurą, która zdawała się dodawać jej kolejne dziesięć centymetrów wzrostu, i zaciśniętymi ustami, które nie wróżyły nic dobrego. W rękach trzymała dużą torbę, z której wystawał róg kraciastego koca – nieodłączny atrybut jej „wizyt kontrolnych”.

– No, cześć, synku – powiedziała głosem, który mógł zamrozić lawę. – Co tu się dzieje? Wczoraj mówiłeś mi przez telefon takie rzeczy, że całą noc nie mogłam zmrużyć oka. Gdzie jest ta… twoja żona? Założę się, że ona jeszcze śpi?

Kirył nerwowo przełknął ślinę. Rzucił szybkie spojrzenie w stronę kuchni, skąd nie dochodził żaden dźwięk. Lera najwyraźniej jeszcze nie wyszła. Albo nie miała zamiaru wyjść.

„Wejdź, mamo” – mruknął, odbierając jej torbę. „Nie, pewnie nie śpi… Po prostu… ostatnio jest trochę nie w formie”.

Galina Siergiejewna wkroczyła do salonu niczym pancernik przecinający fale. Jej bystre spojrzenie natychmiast omiotło pokój, rejestrując każdą drobinkę kurzu, każdy niepasujący do otoczenia drobiazg. Skrzywiła się z niesmakiem, gdy zauważyła na podłodze wczorajszą broszurę reklamową, której Kirył nawet nie raczył podnieść.

„Zwariowałeś?” zapytała, zwracając się do syna. Jej brwi uniosły się, tworząc groźne zmarszczki na czole. „Co to za wieści? Czy ona jest chora? Może w głowie? Z tego, co mi powiedziałeś, kompletnie straciła nad sobą kontrolę, trwoni pieniądze i w ogóle cię nie szanuje. Wiedziałam, że to twoje małżeństwo nie skończy się dobrze. Na początku udawała, że ​​jest zbyt cicha”.

W tym momencie Lera wyszła z sypialni. Miała na sobie prosty, domowy garnitur, starannie zaczesane włosy, a na jej twarzy nie było śladu wczorajszej wściekłości. Tylko jej oczy były zimne i odległe. Spokojnie skinęła głową teściowej.

— Cześć, Galina Sergeevno.

„Ty też” – powiedziała przez zaciśnięte zęby, nie zmieniając stanowiska ani nie kryjąc wrogiego nastawienia. „A myślałam, że postanowiłeś się ukryć, podczas gdy Kiryusha i ja omawialiśmy tu twoje problemy. No więc, powiedz mi, moja droga, co ty tu wymyśliłaś? Na jakie „inwestycje w siebie” wydajesz pieniądze zarobione przez mojego syna?”

Lera podeszła do stolika kawowego, wzięła książkę, którą przeczytała poprzedniego wieczoru, i usiadła na krześle, ostentacyjnie rozsiadając się wygodniej.

„Galina Siergiejewno, nie sądzę, żeby moje wydatki osobiste były tematem do ogólnej dyskusji” – odpowiedziała spokojnie, nawet nie racząc spojrzeć na teściową. „Zwłaszcza jeśli chodzi o moje własne pieniądze. Kirył, zdaje się, zapomniał ci powiedzieć, że ja też pracuję”.

– Ona pracuje! – parsknęła Galina Siergiejewna, zwracając się do syna jako do głównego świadka oskarżenia. – Kiriusza, słyszysz? – warknęła! Przyszłam do niej całym sercem, przyszłam pomóc ci to ogarnąć, uratować rodzinę, a ona mi opowiada o „wydatkach osobistych”! Jakie „wydatki osobiste” można mieć, kiedy mąż wszystko do domu wnosi, a ty powinnaś budować gniazdo, a nie włóczyć się po wątpliwych szlakach!

Kirill poczuł, jak pocą mu się dłonie. Znalazł się między dwoma ogniskami, a oba zostały rozpalone bardzo agresywnie. Chciał powiedzieć coś w obronie matki, ale Lera go uprzedziła.

• Galino Siergiejewno, od razu kropkujmy nad „i” — w końcu podniosła wzrok na teściową i znów błysnął w niej ten sam stalowy błysk, który wczoraj tak przestraszył Kiryła. — Nie potrzebuję twoich rad, jak założyć „gniazdo” i uratować rodzinę. Zwłaszcza taką, w której próbują mnie „edukować” i „wybić mi z głowy te bzdury”. Jestem na tyle dorosła, że ​​sama mogę decydować, jak żyć i na co wydawać pieniądze. A jeśli coś ci się nie podoba, to, przepraszam, twój problem.

Galina Siergiejewna na chwilę oniemiała z tak bezczelnej bezczelności. Wpatrywała się w Lerę szeroko otwartymi oczami, a jej twarz powoli oblewała się rumieńcem. Kirył zobaczył, jak kości policzkowe matki drgnęły.

• Ty… co ty robisz, dziewczyno?! — wydyszała w końcu, krztusząc się z oburzenia. — Jak śmiesz tak do mnie mówić?! Do matki twojego męża! Poświęciłam życie jemu, temu durniowi – wskazała palcem na Kiryła, który wzdrygnął się ze zdziwienia – a ty, smarkaczu, będziesz mi dyktować, co mam robić i co mówić?!

„Mamo, uspokój się” – próbował interweniować Kirill, czując, że sytuacja wymyka się spod kontroli. „Lera, ty też… Czemu jesteś taka niegrzeczna?”

– Jak inaczej mam rozmawiać z ludźmi, którzy przychodzą do mnie, żeby „wybić mi z głowy upór”? – odparła Lera, nie odrywając zimnego, badawczego spojrzenia od Galiny Siergiejewny. – Może powinnam zaproponować im herbatę i bułeczki i podziękować za troskę? Przepraszam, Galino Siergiejewno, ale ta forma komunikacji mi nie odpowiada. Jeśli przyszłaś w pokoju, proszę bardzo. Jeśli przyszłaś z wojną, będziesz mogła winić tylko siebie. Ostrzegałam wczoraj Kiryła.

Galina Siergiejewna spojrzała z Lery na syna i z powrotem. W jej oczach malowało się zdumienie zmieszane z wściekłością. Najwyraźniej nie spodziewała się takiej odmowy. Przyzwyczaiła się, że jej słowo jest prawem, że wszyscy się do niej łaszą i boją się jej gniewu. A tu jakiś mały bachor, którego zawsze uważała za mięczaka, ośmielił się jej mówić, co ma robić, i grozić jej.

• No i wojna, co? — syknęła, mrużąc oczy. — No cóż, moja droga, sama tego chciałaś. Zobaczymy, kto wygra. Kiryusha, zamierzasz tu stać w milczeniu i patrzeć, jak ten… ten człowiek obraża twoją matkę?

Kirill czuł się jak kompletny idiota. Chciał groźnie zmarszczyć brwi i warknąć coś na Lerę, ale jej spokój, lodowata pewność siebie go sparaliżowały. Bezradnie przeniósł wzrok z żony na matkę, nie wiedząc, po której stronie stanąć ani co zrobić w tej absurdalnej, koszmarnej sytuacji, którą sam sprowokował.

• Cóż mogę tu powiedzieć, mamo?

– Cóż mogę powiedzieć? – Galina Siergiejewna spojrzała na syna wzrokiem pełnym takiej pogardy, że Kirył aż się skulił, jakby dostał cios. – Zaraz temu parweniuszowi język utnę! Myślałeś, że będę tolerował twoje wybryki, prostaku? Hodowałeś węża w piersi! Mój syn wyświadczył ci przysługę, dał ci porządny dom, a ty mu się odwdzięczasz? Obelgami pod adresem matki? Czy ty w ogóle wiesz, kim jestem? Poświęciłam mu życie, wycisnęłam z siebie wszystkie soki, żeby stał się mężczyzną, a nie takim jak… – zawahała się, szukając odpowiedniego słowa, ale w końcu je znalazła – …żeby nie był pod pantoflem takiego flirciarza jak ty!

Kirill, pobudzony gniewem matki i własnym upokorzeniem, które paliło go od poprzedniego wieczoru, w końcu odzyskał głos. Zrobił krok naprzód, stając ramię w ramię z matką, tworząc zjednoczony front przeciwko Lerze.

• Tak, Lero! Mama ma absolutną rację! Zupełnie się pogubiłaś! Kiedyś byłaś inna – cicha, skromna. A teraz co? Marnujesz pieniądze, warczysz, nie szanujesz starszych! Zapomniałaś, jak się tu znalazłaś? Dałam ci wszystko! Wszystko! A ty…

Lera powoli wstała z krzesła. Na jej twarzy nie było strachu ani skruchy. Jedynie zimny, pogardliwy uśmiech musnął kąciki jej ust. Spojrzała na parę – wściekłą, purpurową Galinę Siergiejewnę i jej syna, który w końcu zdobył się na odwagę, by coś krzyknąć w jej obecności, ale wciąż wyglądał żałośnie i nieprzekonująco.

– Dałeś mi wszystko? – wycedziła, a w jej głosie słychać było nuty szczerego zdumienia zmieszane z sarkazmem. – Kirył, mój drogi, mówisz serio? Dałeś mi wszystko? I czy to nie ja, kiedy po kolejnym ze swoich „genialnych” projektów biznesowych zostałeś bez grosza, utrzymywałem nas oboje ze swojej skromnej pensji? Czy to nie ja słuchałem twoich niekończących się nocnych narzekań na to, jakim niedocenionym geniuszem jesteś, i otulałem cię kołdrą, gdy chlipałeś w poduszkę?

Kirył cofnął się, jakby go uderzono. Jego twarz wydłużyła się, a oczy biegały z przestrachem. Nie spodziewał się, że Lera wydobędzie na światło dzienne te dawno zapomniane epizody z jego życia.

„Ty… ty kłamiesz!” – pisnął, ale jego głos drżał zdradziecko.

– Czy ja kłamię? – Lera zrobiła krok w jego stronę, a on mimowolnie się cofnął, wpadając na oszołomioną Galinę Siergiejewnę. – A ty, Galino Siergiejewno – zwróciła lodowate spojrzenie na teściową – ty, która „poświęciłaś mu życie”? Może powinnam ci przypomnieć, jak „pomogłaś” mu stać się mężczyzną? Jak kontrolowałaś każdy jego krok, jak znęcałaś się nad każdą jego dziewczyną przede mną, doszukując się w nich tysięcy wad? Jak wciąż uważasz go za małego chłopca, który potrzebuje spódnicy matki, żeby ukryć się przed „złym światem”? Nie wychowałaś go na mężczyznę, Galino Siergiejewno, wychowałaś infantylnego egoistę, który nie jest w stanie wziąć odpowiedzialności za żadną ze swoich decyzji!

• Och, ty… Och, ty draniu! Żmijo! — wrzasnęła Galina Siergiejewna, a jej twarz wykrzywiła się z wściekłości. Próbowała rzucić się na Lerę, ale stała tak niewzruszenie, z tak zimną pewnością siebie w spojrzeniu, że jej teściowa instynktownie się zatrzymała. — Tak, pójdę… pójdę…

— Co ty na to „ty mnie”? — Lera zapytała spokojnie, niemal leniwie, a ta jej niewzruszoność jeszcze bardziej ją rozwścieczyła. — Będziesz się na mnie skarżyć Kiryłowi? Przecież on już tu jest, stoi i drży za twoimi plecami. Będziesz próbował mnie uderzyć? Nie radzę. Mogę być drobny i kruchy, ale życie nauczyło mnie samoobrony lepiej niż twojego syna – chowania się za plecami matki. Chciałeś „wybić mi upór z głowy”? No to spróbuj. Tylko pamiętaj, ostrzegałem cię: rozerwę was oboje na strzępy jak termofor. I to nie jest figura retoryczna.

Zapadła cisza, gęsta, lepka, przepełniona tak skoncentrowaną nienawiścią, że powietrze zdawało się ciąć nożem. Galina Siergiejewna oddychała ciężko, jej pierś unosiła się i opadała. Kirył stał tam, blady jak ściana, z wyrazem absolutnego przerażenia i konsternacji na twarzy. Spojrzał najpierw na matkę, potem na żonę i zrozumiał, że to koniec. Całkowity i zupełny upadek wszystkiego. Galina Siergiejewna nagle odwróciła się gwałtownie i chwyciła torebkę, której nie puściła.

„Ja… nie zostanę w tej norze ani chwili dłużej!” – wychrypiała, dławiąc się własnymi słowami. „Ty, Kirył” – wskazała na niego palcem – „to twoja wina! Sprowadziłeś tę… tę kreaturę do domu! Pozwoliłeś jej tak do mnie mówić! Nie jesteś już moim synem! Słyszysz mnie? Nie moim synem! A ty” – spojrzała na Lerę z taką złością, że zdawało się, że powinna spłonąć na miejscu – „zapłacisz za wszystko! Zgnijesz tu sam, nikomu niepotrzebny!”

Z tymi słowami wybiegła z mieszkania, nie oglądając się za siebie, niemal wywracając framugę drzwi. Drzwi nie trzasnęły, ale poczuła się, jakby wybuchła bomba. Kirył i Lera zostali sami. Powoli opadł na sofę, obejmując twarz dłońmi. Nie płakał, nie. Po prostu siedział tam, zmiażdżony, zniszczony. Lera stała na środku pokoju, wyprostowana jak struna, i patrzyła na drzwi, które zamknęły się za jej teściową. Na jej twarzy nie było ani triumfu, ani żalu. Tylko zimne, zdruzgotane zmęczenie.

– No cóż, Kirył – powiedziała cicho, nie odwracając się do niego. – Koncert się skończył. Możesz uznać, że wszystko, co dało się ze mnie „wytrącić”, zostało ze mnie „wytrącone”. I wszystko, czego nie da się.

Odwróciła się i powoli weszła do sypialni. Nie oglądając się za siebie. Teraz dzielił ich już nie tylko mur. Rozciągała się między nimi spalona pustynia, na której nic już nie miało wyrosnąć. I każde z nich zostało na tej pustyni samotne ze swoją prawdą i nienawiścią. Ostatecznie i nieodwołalnie…