— Slava, musimy porozmawiać o pieniądzach.

Anna powiedziała to, gdy z apetytem dojadał drugi kotlet. Slava żuł, leniwie patrząc na żonę. Właśnie wrócił z pracy i każdy temat wykraczający poza „jak minął dzień” wydawał mu się zbyt dużym wysiłkiem.
„An, nie róbmy tego teraz, dobrze? Jestem zmęczona jak pies”.
Nie nalegała, tylko na niego spojrzała. To spokojne, wyczekujące spojrzenie wywarło na Slavę znacznie większe wrażenie. Westchnął.
„Dobra, pomęczmy go pieniędzmi. Co się dzieje?
” „Twój ojciec” – zaczęła spokojnie. „Minęły trzy miesiące. Nadal nie oddał pieniędzy. Kwota, przypominam, jest duża. Umówiliśmy się na dwie”.
Slava skrzywił się. Nie pierwszy raz ten temat się pojawił.
„An, no cóż, znasz swojego ojca. Przeżywa teraz ciężkie chwile… Odda je. Gdzie indziej miałby pójść?”
„To człowiek honoru, który nie odpisał na moje wiadomości od trzech miesięcy” – odparła.
I tu Sława popełnił błąd. Uznał, że rozbrajająca szczerość zadziała lepiej.
„Słuchaj, rozmawiałam z nim… W każdym razie, chyba nie do końca wszystko zrozumiał. Myślał, że to… no… jak prezent”.
Anna nie drgnęła.
„Prezent?
” „No tak!” Sława był zachwycony. „Jakaś wdzięczność od mojej synowej. Za to, że wychowały mnie razem z mamą. Takiego cudownego syna” – puścił oko, spodziewając się, że doceni żart.
Pomylił się. Coś zgasło w jej oczach. Jakby zgasło w niej światło, pozostawiając tylko zimną, działającą maszynę. Na jej twarzy nie malowała się ani uraza, ani złość.
Powoli odchyliła się na krześle i wypowiedziała zdanie, które pokryło ciepłe kuchenne powietrze szronem:
„Jeśli twój ojciec mi nie odda, Sławo, to sama wezmę samochód, który kupił za moje pieniądze!
– Zwariowałeś?! To mój ojciec! — Sława się rozgniewał.
— A to moje pieniądze — powiedziała Anna szorstko. Wyjęła teczkę z komody i położyła na stole przed Sławą pokwitowanie napisane zamaszystym pismem Mikołaja Pietrowicza. — Twój ojciec ma czas do piątku. Do wieczora. Potem pójdę prosto do sądu.
Pokwitowanie leżało na stole nie jako dokument, a jako dowód.
— Zwariowałeś?! — wyrzucił z siebie. — To mój ojciec! Są pewne pojęcia przyzwoitości! Rodzina!
— Pojęcia przyzwoitości są wtedy, gdy pożyczasz i spłacasz. Zwłaszcza od rodziny.
Zmienił taktykę, jego głos stał się cichszy.
— Aniu, posłuchaj… Nie jesteśmy sobie obcy. No cóż, stary popełnił błąd. Nie można przez to wszystkiego zepsuć. Jakieś sądy…
— Chcę odzyskać pieniądze. A jak — zależy od Mikołaja Pietrowicza.
Sława poczuł, że coś w nim pęka. Znów wpadł w złość z bezsilności i wyrwał telefon.
— Dobrze. Zadzwonię do niego teraz. Natychmiast.
Znalazł „tatę” i nacisnął przycisk połączenia, włączając głośnik.
— Tak, synu, słucham.
— Tato, cześć. Właśnie rozmawialiśmy z Anią… o tych pieniądzach.
— Jakie kolejne nieporozumienie? — Ojciec zaśmiał się beztrosko. — Samochód działa, cieszę się. Dzięki twojej żonie okazała szacunek staruszkowi.
— Tato, ona mówi, że to był dług… — wydusił Sława.
Głos Nikołaja Pietrowicza zmienił się, przepełniony urażoną dumą.
— Co masz na myśli mówiąc «dług»? Sama to zasugerowała! Miałem paść na kolana? Myślałem, że moja synowa jest normalna, wdzięczna. Za to, że wychowałem dla niej takiego syna! Czy zbiednieje? Zrobiła się małostkowa. Mówisz jej, żeby nie robiła głupich rzeczy.
Sława w milczeniu się rozłączył. Spojrzał na Annę. W jej oczach nie było złośliwości. Nie było w nich nic.

Następnego dnia pojawił się Nikołaj Pietrowicz. Jego ojciec stał na progu, krępy mężczyzna o twarzy wyrażającej surową determinację w przywracaniu porządku.
„Gdzie ona jest?” zapytał syna.
Anna siedziała w fotelu z książką. Nie podniosła głowy.
„Synu, co tu się dzieje?” zaczął głośno Nikołaj Pietrowicz. „Co to za ultimatum? Wychowałem cię, a teraz twoja żona będzie mi dyktować, co mam robić? Pieniądze to kurz. A pokrewieństwo to krew”.
Anna zamknęła książkę.
„Nikołaju Pietrowiczu, dzień dobry. Przyniosłeś pieniądze?”
Teść oniemiał. Spodziewał się wszystkiego innego niż tego lodowatego, rzeczowego tonu.
„Ty… do kogo tak mówisz? Sławo, słyszysz?”
Ale Anna nie dała Sławie dojść do słowa.
„Rozmawiam z mężczyzną, który pożyczył ode mnie i udaje, że tak powinno być. W dokumencie podano kwotę i termin spłaty. Piątek. Zostały ci dwa dni”.
Nikołaj Pietrowicz zrobił się fioletowy.
„Tato, Aniu, przestań!” – w końcu wybuchnął Sława, ale jego głos brzmiał żałośnie.
Nikołaj Pietrowicz zdał sobie sprawę, że jego autorytet tu nie działa. Opadł ciężko na sofę.
„Dobrze. Nie wyjdę stąd. Będę tu siedział do piątku. Zobaczymy, jak wezwiesz komornika do domu mojego syna.

Piątek nadszedł jak ostatnia chwila. Wieczorem, około ósmej, Nikołaj Pietrowicz wyciągnął z kieszeni cienki plik banknotów z miną zwycięzcy.
„Proszę” – powiedział, a pieniądze opadły na stół. „Weź. Na spinki. Mam nadzieję, że twoja mała duszyczka się teraz uspokoi”.
Anna bez słowa wzięła telefon ze stołu. Nikomu się nie skarżyła. Jej palec pewnie przesunął się po ekranie.
„Halo” – powiedziała do telefonu spokojnym, rzeczowym tonem. „Przyszłam w sprawie pilnego wykupu samochodu. Tak, zgadza się. Łada Westa, sedan, platynowa, z zeszłego roku. Minimalny przebieg”.
Nikołaj Pietrowicz zamarł, uśmiech zniknął mu z twarzy. Sława wstrzymał oddech.
„Właścicielem jest starszy mężczyzna” – kontynuowała spokojnie Anna, patrząc prosto w oczy przerażonego teścia. „Pojawiły się nieprzewidziane trudności finansowe. Jesteśmy przygotowani na poważny rabat, pod warunkiem, że transakcja zostanie sfinalizowana jutro rano. Gotówka”.
Zrobiła pauzę.
– Doskonale. Gdzie mam się zgłosić na inspekcję? Ach, ty sam? Wspaniale. Zapisz adres.
Podała ich adres domowy i się rozłączyła.
Ciszę przerwał ryk rannego zwierzęcia. Nikołaj Pietrowicz podskoczył.
– Nie rozumiem… Sprzedajesz mój samochód?!
– Nie twój, tylko mój! Zgodnie z warunkami umowy, jest zarejestrowany na moją matkę, dopóki nie spłacisz długu. A skoro nie zamierzasz, to odzyskam go w ten sposób. Kupujący przyjadą jutro. Możesz wyrzucić swoje graty. A jeśli zdecydujesz się odejść, zgłoszę kradzież.
– CO ZROBIŁEŚ, SKURWYSYN?!
Ale jeszcze bardziej przerażający był cichy, stłumiony dźwięk, jaki wydał Sława. Spojrzał na żonę z bezdennym przerażeniem. Zrozumiał. To nie była zwykła groźba. To była publiczna egzekucja.
– Bronię się . i mój majątek od oszustów! — powiedziała synowa podniesionym głosem.
— Aniu… — wyszeptał.
— Co, Aniu?!
— Nie rób tego… To mój ojciec…
— Nie obchodzi mnie, kto to jest, Sławo! Jeśli ci się coś nie podoba, możesz spakować swoje rzeczy i wynieść się z mojego mieszkania z tym starym oszustem! Nie będę sobie rujnować życia z facetem, który nie potrafi się za mną wstawić! Wolałabym psa ze schroniska!
— Szykuj się, synu! Niech się udławi pieniędzmi! A my znajdziemy ci normalną żonę!
Wojna się skończyła. Troje nieznajomych sobie ludzi zostało na gruzach swojego życia. Sławo poszedł spakować swoje rzeczy, a Ania znów wzięła książkę, tylko wcześniej wzięła od teścia kluczyki do samochodu, które jutro sprzeda, żeby nie było śladu po tej niewdzięcznej rodzinie…