Mamo, co robisz? — Paweł stanął w drzwiach, trzymając za rękę Wierę Nikołajewnę, która zdecydowanym krokiem zmierzała do szafki z naczyniami.
Pomagam twojej żonie nakryć do stołu. Piętnaście osób to nie żart. Wszystko musi być pięknie zorganizowane — teściowa próbowała uwolnić rękę.
Jakie piętnaście osób? — Alina zamarła ze szmatą w rękach. Właśnie skończyła myć okna w salonie po niedawnym remoncie.
Już zaprosiłam wszystkich na Nowy Rok. Ciocię Galię z mężem, twojego brata z żoną i dziećmi, Marinkę z Siergiejem…
Jaką jeszcze Marinkę? — Alina poczuła, że ​​robi jej się zimno w plecach.
No właśnie, co masz na myśli, którą? Marinę Sokołową, ona i Siergiej niedawno się pobrali. Jej matka i ja przyjaźnimy się, byłoby niezręcznie jej nie zaprosić.
Paweł zbladł. Marina była jego pierwszą miłością, z którą spotykał się pięć lat przed poznaniem Aliny.

„Mamo, nie damy rady przyjąć tylu gości” – powiedział stanowczo Paweł. „Mieszkanie jest małe i teraz mamy trudną sytuację finansową.
Och, nie zmyślaj! Co to znaczy, że nie możemy? Już wszystkim powiedziałam. A poza tym, jak można świętować Nowy Rok bez rodziny?” Wiera Nikołajewna w końcu cofnęła rękę i zdecydowanym krokiem ruszyła w stronę kredensu.
Alina w milczeniu patrzyła, jak teściowa otwiera drzwi i zaczyna przestawiać kryształowe kieliszki, które kupiła z Pawłem za pierwszą wspólną pensję.

„Wiero Nikołajewna, naprawdę nie jesteśmy gotowi na tylu gości” – powiedziała Alina najspokojniej, jak potrafiła. „
Nie są gotowi! Kto ma być gotowy? Ja czy co?” Teściowa gwałtownie się odwróciła. „A tak przy okazji, to mieszkanie mojego syna. I mam prawo zapraszać tu, kogo chcę.
Mamo!” Paweł wystąpił naprzód.
„Jaka „mamo”? Mówię prawdę. Ty tu rządzisz, czy co? A może boisz się nawet
narazić żonie?” Alina poczuła gulę w gardle. Od trzech lat ona i Paweł odkładali na remont, odmawiając sobie wszystkiego. A teraz teściowa, która przez cały ten czas nawet nie zaproponowała pomocy w wieszaniu firanek, rządziła ich domem jak gospodyni.

Wiero Nikołajewna, usiądźmy i spokojnie wszystko omówmy – Alina próbowała rozładować sytuację. –
Nie ma o czym rozmawiać! – warknęła teściowa. – Już wszystko ustaliłam. Przygotujemy dwa stoły – jeden w salonie, drugi w kuchni. Dzieci posadzimy osobno…
Mamo, przestań! – Paweł podniósł głos. – To nasz dom i sami zdecydujemy, kogo zaprosić!
Wiera Nikołajewna zamarła z kieliszkiem w dłoniach. Na jej twarzy malowało się szczere zdumienie:

Pasza, sprzeciwiasz się własnej matce? Chcę jak najlepiej. Słuchaj, Alina jest kompletnie wyczerpana tym remontem, nawet schudła. A do tego te święta – wszyscy przyjadą, będziemy się bawić…
Nie udawaj, że ci na nas zależy – powiedziała cicho Alina. – Przez trzy lata remontu ani razu nie zaproponowałaś pomocy. Nawet nie zapytałaś, czy potrzebujemy pieniędzy albo siły roboczej.
Czemu wysuwasz wobec mnie pretensje? – teściowa natychmiast wybuchnęła gniewem. – A tak przy okazji, sama wychowałam Paszę, bez ojca. Dałam mu wszystko – siły i zdrowie. A teraz, czy to znaczy, że nie mam prawa zapraszać gości do jego domu?
Mamo, przestań grać na moim współczuciu – skrzywił się Paweł. – Jestem ci wdzięczny za wszystko, ale to nie powód, żeby wtrącać się w nasze życie. Z Aliną sami zdecydujemy, jak spędzimy Nowy Rok.
O, rozumiem! Wiera Nikołajewna dramatycznie załamała ręce. „Wyrosłeś na niewdzięcznego syna!”. Ale dla ciebie ja… – nagle urwała i zbladła.
– Kim ty dla mnie jesteś? – Paweł zmrużył oczy. – Dokończ zdanie.
Alina zrobiła się ostrożna. Nie podobało jej się coś w intonacji męża.

„Nic” – teściowa odwróciła się do okna. „Zapomnij.
Nie, dokończ. Co chciałaś powiedzieć?
Paszo, nie…” Alina dotknęła dłoni męża, ale ten delikatnie ją odepchnął. „
Musimy, Alino. Powinniśmy byli wszystko wyjaśnić dawno temu. Mamo, czekam”.
Wiera Nikołajewna milczała, nerwowo bawiąc się brzegiem bluzki.

No dobrze, to sama ci powiem – Paweł podszedł do kredensu i wyciągnął dolną szufladę. – Pamiętasz to pudełko? Dałaś mi je, jak byłam dzieckiem, i kazałaś trzymać w nim najcenniejsze rzeczy.
Teściowa odwróciła się gwałtownie:

Odłóż to!
Wiesz, co znalazłam w nim miesiąc temu, kiedy robiłam inwentaryzację przed remontem? – Paweł wyjął plik listów przewiązanych wyblakłą wstążką. – Twoja korespondencja z matką Mariny. Bardzo ciekawa lektura, mówię ci.
Alina zamarła. Po raz pierwszy zobaczyła te listy.

Synu, to już przeszłość… – Głos Wiery Nikołajewny drżał.
Naprawdę? I nie widać tego po datach na kopertach. Oto na przykład list z lutego tego roku. Cytuję: „Maszenka, musimy coś pilnie zrobić. Ta dziewczyna absolutnie nie pasuje do mojego Paszy. Nie umie dobrze gotować ani prowadzić domu. Ale twoja Marinoczka to co innego. Widzę, jak ona i Pasza patrzą na siebie, kiedy się przypadkiem spotykają. Musimy im tylko pomóc zrozumieć, że są dla siebie stworzeni…”
Daj je tutaj! – teściowa rzuciła się do syna, próbując wyrwać listy.
Nie dam jej ich. I to nie wszystko. Oto kolejny z marca: „Plan awansu Mariny w firmie Paszy upadł – jego szef stanowczo odmówił zatrudnienia nowego pracownika. Ale nie traćcie nadziei, wymyśliłem coś lepszego. Zaaranżujemy to tak, żeby spotkali się przypadkiem w restauracji, gdzie Pasza będzie świętował sukces projektu z kolegami. Alina oczywiście nie pójdzie – wkłada cały swój wysiłek w remont, nawet odkłada pieniądze na nową sukienkę…”.
Alina poczuła, jak pokój zaczyna wirować jej przed oczami. Przez te wszystkie miesiące, podczas gdy ona i Paweł oszczędzali każdy grosz, odmawiając sobie wszystkiego, jej teściowa knuła intrygi za ich plecami.

Dlaczego, mamo? – zapytał cicho Paweł. – Wyjaśnij mi, dlaczego?
Wiera Nikołajewna opadła na kanapę:

Chciałam tego, co najlepsze… Marina to dziewczyna z dobrej rodziny, jej matka i ja przyjaźnimy się od urodzenia. I ona cię naprawdę kocha, widzę to…
Mamo, czy ty w ogóle siebie słyszysz? Jaka miłość? Marina wyszła za Siergieja dwa lata temu!
To było zaaranżowane małżeństwo! — wykrzyknęła teściowa. — Obrażała się, że się w to wmieszałaś… — zatrzymała się pod wzrokiem syna. — Alina, żeby cię zirytować, rzuciła się na pierwszego lepszego faceta!
Wiero Nikołajewno, czy zastanawiałaś się kiedyś, dlaczego Paweł mnie wybrał? — Alina podeszła do męża i wzięła go za rękę. — Nie Marina z dobrej rodziny, ale zwykła dziewczyna z prowincji?
Bo jest prawdziwa, mamo — Paweł ścisnął mocniej palce żony. — Nie stara się być lepsza niż jest. Nie intryguje. Po prostu kocha i troszczy się. A twoja Marina… Pamiętasz, jak żądała ode mnie drogich prezentów? Jak wpadała w furię, gdy spóźniałam się do pracy? Jak ona mnie chciała nastawić przeciwko moim przyjaciołom?
Ona jest po prostu strasznie emocjonalna! – Wiera Nikołajewna rozłożyła ręce. – Ale ona jest taka oszczędna, cały dom zawsze lśnił…
Bo miała gospodynię – uśmiechnął się Paweł. – A Alina wszystko robi sama. I pracuje tak ciężko jak ja.
Właśnie o to chodzi! – podniosła teściowa. – Czy żona godzi się znikać w pracy na cały dzień? Marina mogłaby siedzieć w domu, stwarzać ci komfort…
Na czyj koszt, mamo? Na mój? Żeby potem mogła jej wypominać każdy grosz, jak ty wypominałaś ojcu?
Wiera Nikołajewna zbladła:

Nie waż się wspominać o ojcu! Porzucił nas!
Nie, mamo. To ty go wygnałaś swoimi pretensjami i wyrzutami. Pamiętam wszystko, mimo że byłam mała. I nie chcę, żeby ta historia się powtórzyła.
Pasza… — szlochała teściowa. — Życzę ci tylko dobrze…
No i co? — Paweł uśmiechnął się gorzko. — A te listy — czy są dobre? Próby zniszczenia naszej rodziny — czy to miłość? Wiesz, co zrozumiałam, czytając twoją korespondencję? Że się nie zmieniłaś. Nadal jesteś tą samą zaborczą kobietą, która nie może pogodzić się z faktem, że jej syn dorósł i żyje własnym życiem.
Nie jestem zaborcza! — oburzyła się Wiera Nikołajewna. — Chcę tylko, żeby wszystko ci się dobrze układało!
Wszystko mi się dobrze układa, mamo. Właśnie dlatego, że wybrałam własną drogę. Z Aliną mamy wspaniałą rodzinę. Wszystko robimy razem — pracujemy i bawimy się. Wspieramy się nawzajem. Cieszymy się z sukcesów. A ty… ty próbujesz wszystko zniszczyć.
Ja niczego nie zniszczę! — Wiera Nikołajewna zerwała się z sofy. — Próbuję ci otworzyć oczy! Ta dziewczyna nie ma z tobą szans! Nawet dobrze nie gotuje!
Ale kocha — powiedziała cicho Alina. — I nigdy cię nie zdradzi. W przeciwieństwie do niektórych…
Co sugerujesz? — Teściowa groźnie ruszyła w stronę synowej.
Że twoja Marina zdradziła Paszę. Nie wiedziałaś? A może wiedziałaś, ale uważałaś to za normalne dla dziewczyny z dobrej rodziny?
Wiera Nikołajewna zamarła z otwartymi ustami:

Co za bzdura! Marinoczka nigdy…
Mamo, dość — przerwał jej Paweł. — Wiedziałem wszystko. O Siergieju, z którym miała romans, kiedy jeszcze chodziliśmy. I o jej szefie. I o jej koleżance z klasy. Myślisz, że dlaczego zerwałem zaręczyny?
Jakie zaręczyny? — pisnęła Alina. —
Te same, które mama zorganizowała miesiąc przed naszym spotkaniem. Zebrała wszystkich krewnych, nakryła do stołu… Tylko panna młoda nie przyszła na zaręczyny — była zbyt zajęta w pokoju hotelowym z szefową.
Boże… — Alina przycisnęła dłonie do policzków. — Czemu mi nigdy nie powiedziałaś?
Nie chciałem rozdrapywać przeszłości — Paweł przytulił żonę. — A dlaczego? Wszystko między nami w porządku. A Marina… pozwól jej żyć, jak chce.
Zresztą, pod względem statusu bardziej do ciebie pasuje! — uparcie oznajmiła Wiera Nikołajewna. — I co z tego, że trochę się zabawiła w młodości! Ale teraz się ustatkowała, wyszła za mąż…
Mamo, słyszysz siebie? — Paweł pokręcił głową. — Jaki status? Co to za „wyjście na spacer”? Sama zawsze mówiłaś, że najważniejsze w człowieku są uczciwość i przyzwoitość. Gdzie to wszystko się podziało?
Chcę tylko, żebyś była szczęśliwa! — Łzy zalśniły w oczach teściowej.
Jestem szczęśliwa, mamo. Naprawdę szczęśliwa. A wiesz dlaczego? Bo obok mnie jest ktoś, kto kocha mnie taką, jaka jestem. Nie próbuje mnie zmienić, nie żąda, żebym spełniała czyjeś oczekiwania. On mnie po prostu kocha i akceptuje.
A ja? Myślisz, że cię nie kocham?
Kochasz, mamo. Na swój sposób. Tylko twoja miłość dusi. Jak bluszcz — otula cię i nie daje oddychać.
Alina w milczeniu przyglądała się tej rozmowie. Bolało ją, gdy widziała cierpienie męża, ale rozumiała, że ​​ta rozmowa musi się odbyć.

„I co teraz?” Głos Wiery Nikołajewny drżał. „Wyrzucisz matkę?
Nie, mamo. Nie wyrzucę jej. Ale nie pozwolę ci też żyć w tym samym duchu. Żadnych intryg. Żadnych prób manipulacji. Żadnych nieproszonych gości w Nowy Rok.
A co z moimi krewnymi? Co im powiem?
Prawdę. Że Aliną i ja planujemy wspólnie świętować. Mamy prawo – pierwszy Nowy Rok w wyremontowanym mieszkaniu.
Razem?” Teściowa złapała się za serce. „A ja?
A ty, mamo, jeśli chcesz, przyjdź drugiego stycznia. Posiedzimy cicho i porozmawiamy. Napijemy się herbaty.
Herbaty?” Wiera Nikołajewna uśmiechnęła się gorzko. „Z synową, która nawet ciasta nie umie upiec?”
Wiera Nikołajewna – Alina zdecydowanie podeszła. – Mogę nauczyć się piec ciasta. I gotować barszcz. I pierogi. To nie jest trudne. Ale czy potrafisz nauczyć się szanować granice innych ludzi? Akceptować wybór syna?”. Cieszyć się jego szczęściem, nawet jeśli nie pokrywa się z twoimi wyobrażeniami?
Teściowa otworzyła usta, żeby odpowiedzieć, ale nagle zamilkła. Coś w głosie synowej dało jej do myślenia.

Wiesz, Wiero Nikołajewna, kontynuowała Alina, nigdy nie próbowałam stanąć między tobą a Paszą. Wręcz przeciwnie, zawsze byłam szczęśliwa, kiedy przychodziłaś. Nakrywałam do stołu, starałam się cię zadowolić… A ty przez cały ten czas próbowałaś zniszczyć naszą rodzinę.
Nie…
Nie, mamo, właśnie to zrobiłaś, powiedział stanowczo Paweł. A wiesz, co jest najsmutniejsze? Nawet nie rozumiesz, jak bardzo mnie zraniłaś swoimi czynami. Nie wspominając o Alinie.
Wiera Nikołajewna powoli opadła na sofę. Po raz pierwszy w całej rozmowie wyglądała na naprawdę zdezorientowaną.

Pasza… moja córko… — przeniosła wzrok z syna na synową. — Naprawdę nie chciałam nikogo urazić. Po prostu martwiłam się…
O co, mamo? O to, że nie sprostasz wymaganiom koleżanek? Czy o to, że przestaniesz być swoim małym chłopcem, nad którym można panować?
Wiera Nikołajewna zakryła twarz dłońmi:

Synu, nie rozumiesz… Całe życie byłam sama. Po odejściu ojca żyłam tylko dla ciebie. A teraz…
A teraz czas nauczyć się żyć własnym życiem, mamo — powiedział cicho Paweł. — Jesteś jeszcze młoda, piękna. Możesz tyle odkryć dla siebie.
Jak młoda… — westchnęła teściowa. — Pięćdziesiąt pięć lat…
Cudowny wiek! — nagle wtrąciła się Alina. — Wiero Nikołajewno, jesteś taka aktywna. Wiem, że kiedyś interesowałaś się tańcem…
Skąd? — teściowa ze zdziwieniem podniosła głowę.
Pasza mi opowiedział. I pokazał mi zdjęcia z twoich występów w młodości. Byłaś taka pełna wdzięku…
Tak… — w oczach Wiery Nikołajewny pojawił się nowy błysk. — Wtedy chodziłyśmy z dziewczynami na zajęcia co tydzień. A potem zrobiło się tłoczno — praca, dom, Paszenka…
Czemu nie wrócić? — zasugerowała Alina. — Teraz jest tyle różnych kierunków. I są grupy dla dorosłych.
W moim wieku? – Teściowa pokręciła głową z niedowierzaniem.
Co w tym złego? A tak przy okazji, moja ciotka zapisała się na jogę w wieku pięćdziesięciu ośmiu lat. Mówi, że narodziła się na nowo – poprawiła jej się postawa, zmienił się nastrój.
Paweł spojrzał na żonę ze zdziwieniem. Nie spodziewał się, że po tych wszystkich obelgach i intrygach znajdzie w sobie siłę, by przemówić do jego matki tak ciepło i szczerze.

„Wiero Nikołajewna” – kontynuowała Alina – „zacznijmy od nowa? Bez urazy, bez prób manipulacji, bez intryg. Po prostu porozmawiajmy jak normalni ludzie. Pozwolisz mi i Paszy żyć własnym życiem, a my z radością powitamy cię jako gości. Naprawdę szczęśliwi.
A co z ciastami?” – zapytała nagle teściowa dziecinnie.
„Możemy nauczyć się razem piec ciasta” – uśmiechnęła się Alina. „Jeśli chcesz podzielić się swoimi przepisami.
Mam jeden…” Wiera Nikołajewna ożywiła się. „Z kapustą i grzybami. Babci. Nigdy nikomu go nie dawałam, pomyślałam, że przekażę Marinoczce…
Mamo!” – powiedział ostrzegawczo Paweł.
„Och, przepraszam, synku” – teściowa z poczuciem winy spuściła wzrok. „Stare nawyki… Alina, chcesz, żebym cię nauczyła piec to ciasto? To prawda, zajmuje dużo czasu – ciasto musi odpocząć…
Oczywiście, że chcę!” – odpowiedziała szczerze Alina. „Może upieczemy to na Boże Narodzenie?
Na Boże Narodzenie?” – Wiera Nikołajewna spojrzała na syna z nadzieją.
„Oczywiście, mamo” – skinął głową Paweł. „Przyjedź do nas 7 stycznia, ugotujemy razem. A Alinka i ja będziemy razem świętować Nowy Rok, dobrze?”
Teściowa milczała, wygładzając fałdy na spódnicy:

Dobra, synu. Masz rację – to twoje święto. A ja… Chyba naprawdę pójdę na bal. Sprawdzę, czy są jakieś grupy…
Wstała z sofy i ruszyła do wyjścia. Przy drzwiach odwróciła się:

Alina… moja córko… wybacz mi, jeśli możesz. Naprawdę chciałam jak najlepiej. Po prostu nie rozumiałam…
Wszystko w porządku, Wiero Nikołajewna, odpowiedziała cicho Alina. Najważniejsze, żebyś teraz zrozumiała.
Kiedy drzwi zamknęły się za teściową, Paweł mocno przytulił żonę:

Jesteś niesamowita. Nigdy bym tego nie zrobiła – po wszystkich jej intrygach.
Widzę, jak bardzo się o nią martwisz – Alina przytuliła się do męża. – A poza tym, ona naprawdę jest samotną kobietą, która boi się stracić to, co ma najcenniejsze.
Ale to nie powód, żeby próbować zniszczyć nasze szczęście.
Oczywiście, że nie. Ale teraz, kiedy wszystko stało się jasne, może w końcu zrozumie, że nie jesteśmy rywalkami. Że możemy po prostu być rodziną – bez intryg i manipulacji.
Paweł pocałował żonę w czubek głowy:

Naprawdę chcesz nauczyć się piec jej popisowe ciasto?
Oczywiście! – Alina uśmiechnęła się chytrze. – Po pierwsze, jest pyszne. Po drugie, poczuje się potrzebna. A po trzecie… – zawahała się.
Co po trzecie?
Po trzecie, od dawna chciałam nauczyć się gotować coś wyjątkowego. Żeby było „nasze”, rodzinne. Żeby dzieci później mówiły: „Pamiętasz ciasto mamy zrobione według babcinego przepisu?”.
Dzieci? – Paweł spojrzał na żonę ze zdziwieniem. – Chcesz mi coś powiedzieć?
Nie, co ty mówisz! – Alina się roześmiała. – Za wcześnie. Najpierw musimy skończyć remont, urządzić się… Myślę tylko o przyszłości. O tym, jak będziemy żyć dalej.
I jak to będzie?
Będziemy żyć dobrze. Bez zbędnych komplikacji, bez cudzych oczekiwań. Po prostu kochajmy się i cieszmy się każdym dniem.
Paweł zamyślony wyjrzał przez okno:

A mamo… myślisz, że ona się naprawdę zmieni?
Nie od razu, oczywiście. Stare nawyki nie znikają z dnia na dzień. Ale jeśli będziemy cierpliwi i konsekwentni, myślę, że wszystko się ułoży. Najważniejsze, żeby zrozumiała, że ​​nie traci syna, a zyskuje nową rodzinę.
Mądra jesteś, uśmiechnął się Paweł.
Nie mądra, ale praktyczna, Alina puściła oko do męża. „A tak przy okazji, musimy jeszcze kupić choinkę. I przynieść ozdoby z antresoli.
Jasne! Chodźmy po choinkę w tę sobotę? Teraz na targu są takie cudeńka…
Do dzieła! Ale najpierw powiesimy zasłony w sypialni, bo leżą w pudełku od dwóch miesięcy.
Zgoda. Słuchaj, może jednak zamówimy karnisze? Bo już sobie wyobrażam, że znowu będę musiała się bawić wiertarką…
Nie ma mowy!” Alina żartobliwie pogroziła mężowi palcem. „Postanowiliśmy oszczędzać. Sam powiedziałeś – każdy grosz się liczy”.
Dobra, dobra, przekonałaś mnie – Paweł przyciągnął żonę do siebie. – Ale nie narzekaj, że cały weekend spędzam na remoncie.
Nie będę. Ale jak już wszystko skończymy – będzie taka duma! Sami, własnymi rękami…
Niespodziewanie zadzwonił dzwonek do drzwi. Małżonkowie wymienili spojrzenia.

Czy mama naprawdę wróciła? – Paweł zmarszczył brwi.
Alina otworzyła drzwi. Sąsiad z dołu stał na progu:

Cześć! Przepraszam, że przeszkadzam. Chciałam tylko poinformować, że moi lokatorzy i ja postanowiliśmy udekorować choinkę w ogrodzie na Nowy Rok. Może zechcesz do nas dołączyć? Bo tutaj każdy z nas świętuje osobno co roku i pomyśleliśmy – czemu nie zorganizować wspólnego święta dla całego domu?