Julia stanęła przed lustrem w korytarzu, poprawiając fałdy nowej sukienki. Turkusowy jedwab delikatnie migotał w świetle żyrandola. Artem zawsze zwracał uwagę na nowe ubrania żony, ale dziś nawet nie spojrzał w jej stronę.

„Spóźniliśmy się” – Artem nerwowo stuknął kluczykami do samochodu o stół w korytarzu. „Mama nie będzie zadowolona”.

Julia uśmiechnęła się do siebie – Nina Pietrowna zawsze była z czegoś niezadowolona. Przez pięć lat małżeństwa jej teściowa nigdy nie przepuściła okazji, by wytknąć synowej jej wady. Albo źle gotuje, albo podłogi są brudne, albo jej spódnica jest za krótka jak na mężatkę.

„Jestem gotowa” – Julia wzięła torbę i ruszyła do wyjścia. Mijając męża, poczuła znajomy zapach – nowych perfum, które podarowała Artemowi miesiąc temu na urodziny. Tych samych, których wcześniej używał tylko na specjalne okazje.

W samochodzie Artem jak zwykle włączył radio, unikając rozmowy. Jego telefon cicho wibrował. Julia zauważyła, jak jej mąż szybko zerknął na ekran i lekko się uśmiechnął, zanim schował telefon do kieszeni. Ten ulotny uśmiech boleśnie zabolał – kiedy ostatni raz Artem tak się uśmiechał, czytając jej wiadomości?

Nina Pietrowna powitała ich na progu swojego mieszkania. Wysoka, dostojna kobieta w nienagannej sukni wieczorowej, wciąż wyglądała młodziej niż na swoje sześćdziesiąt lat.

• Artiomuszka! — teściowa przytuliła syna, jakby go nie widziała od wieków, a nie od trzech dni. — Jak dobrze, że przyszedłeś wcześniej, pomożesz nakryć do stołu.

Julia przekroczyła próg, trzymając w rękach pudełko z ciastem, które piekła przez pół dnia.

• Cześć, Nina Pietrowna.
• Ach, Julio — teściowa ledwo spojrzała na synową. — Zanieś ciasto do kuchni i pomóż Tamarze Aleksandrownej z sałatkami.

W kuchni siostra teściowej, Tamara Aleksandrowna, była już zajęta krojeniem warzyw na kolejną sałatkę. Julia zaczęła pomagać, nasłuchując kątem ucha rozmowy w salonie. Głos Niny Pietrowna był stłumiony, ale wyraźny:

• Soneczko, kochanie, tak się cieszę, że mogłaś przyjść! Artem, zobacz, kto do nas przyszedł!

Julia zamarła, ściskając w dłoni nóż do ogórków. Sofia była pierwszą dziewczyną Artema, spotykali się jeszcze na studiach. Nina Pietrowna nigdy nie ukrywała, że ​​uważała Sofię za idealną partnerkę dla syna – piękną, pochodzącą z bogatej rodziny, z doskonałym wykształceniem.

„Witaj, Artemie” – głos Sofii brzmiał łagodnie, z tą szczególną intonacją, która pojawia się w rozmowach między starymi znajomymi. „Nie widzieliśmy się wieki”.

• Soniu? Co za niespodzianka!

Julia słyszała, jak szczerze cieszył się jej mąż. Kiedy ostatnio tak się cieszył z jej przyjazdu?

„Nie ostrzegałam cię celowo” – w głosie Niny Pietrowna zabrzmiał słabo skrywany triumf. „Chciałam zrobić wszystkim niespodziankę. Sofia niedawno wróciła z Francji, gdzie pracowała w dużej firmie. Teraz zamieszka w naszym mieście.

• Naprawdę? — Głos Artema nabrał intonacji nieznanej Julii. — Na długo?
• Na zawsze, — odpowiedziała Zofia. — Dostałam stanowisko dyrektora finansowego w oddziale rosyjskim. A tak przy okazji, mamy wakaty… Nadal zajmujesz się sprzedażą, prawda?

Julia poczuła, że ​​nóż w jej dłoni zaczyna drżeć. Tamara Aleksandrowna rzuciła jej współczujące spojrzenie.

„Juleczko, pomóż mi nakryć do stołu” – powiedziała cicho, odbierając Julii nóż.

Goście zaczęli przybywać bliżej godziny siódmej. Przestronny apartament Niny Pietrowna stopniowo zapełniał się ludźmi, brzękiem kieliszków i śmiechem. Julia mechanicznie pełniła rolę pomocnicy gospodyni – nakrywała do stołu, nalewała szampana, odpowiadała na rutynowe pytania o pracę i zdrowie.

Sofia usiadła naprzeciwko Artema, co jakiś czas pochylając się ku niemu, żeby coś szepnąć. Julia zauważyła, jak jej mąż wyciągnął telefon, szybko coś wybrał, a po chwili telefon Sofii cicho zadzwonił. Odczytała wiadomość i uśmiechnęła się tajemniczo.

– Pamiętasz – głos Niny Pietrowna rozbrzmiał nad stołem – jak po trzecim roku pojechałyście z Sonią nad morze? Byliście taką piękną parą!

Julia zamarła z miską sałatki w dłoniach. Artem nigdy jej nie opowiedział o tej podróży.

„Mamo” – w głosie Artema zabrzmiało ostrzeżenie, ale Nina Pietrowna zdawała się tego nie zauważać.

„Wciąż mam te zdjęcia” – kontynuowała teściowa. „Soneczka, ty się wcale nie zmieniłaś! Tak samo piękna. Ale Julia ostatnio wygląda mizernie, nawet w nowej sukience wygląda na zmęczoną”.

Julia powoli postawiła miskę z sałatką na stole. W pokoju zapadła niezręczna cisza. Artem udawał, że jest pochłonięty telefonem.

• No, daj spokój, Nino Pietrowna — Zofia uśmiechnęła się delikatnie. — Każdemu zdarzają się trudne chwile. Prawda, Artemie?

Julia zobaczyła, jak jej mąż i Sophia wymieniają szybkie spojrzenia. W tym momencie telefon Artema znów zawibrował. Zerknął na ekran, a jego usta wykrzywiły się w ledwo zauważalnym uśmiechu.

Impreza przeniosła się do restauracji – Nina Pietrowna nalegała na kontynuowanie uroczystości w bardziej przestronnej sali. Julia siedziała przy długim stole, mechanicznie przesuwając widelec po talerzu. Artem siedział naprzeciwko, od czasu do czasu zerkając na telefon.

„A teraz” – Nina Pietrowna wstała z kieliszkiem w ręku – „chcę wznieść toast za mojego syna.

Goście zamilkli. Teściowa rozejrzała się po zebranych, zatrzymując wzrok na Sophii.

– Mój Artem to prawdziwy mężczyzna, godny tego, co najlepsze w życiu. Czasem okoliczności są takie, że trzeba poświęcić swoje marzenia – Nina Pietrowna spojrzała znacząco na Julię. – Ale wierzę, że mój syn będzie jeszcze w stanie zbudować zupełnie inne życie, bardziej godne jego talentów i ambicji!

Goście uśmiechnęli się niezręcznie. Sofia delikatnie zakryła usta serwetką, skrywając uśmiech. Artem schował twarz w telefonie, udając, że nie zauważa transparentnych aluzji matki.

„Pamiętasz, Artemie” – kontynuowała Nina Pietrowna, siadając obok syna – „jak marzyłeś o założeniu własnej firmy? A potem nagle się ożeniłeś i musiałeś przyjąć pierwszą lepszą pracę, jaka ci się nadarzyła…”

• Skoro mowa o pracy, — odebrała Sophia — właśnie zwolniło się nam stanowisko dyrektora handlowego w naszej firmie. Z twoim doświadczeniem…

– Widzisz! – Nina Pietrowna ożywiła się. – Godna kobieta może nie tylko inspirować, ale i pomagać w karierze. Ale niektóre tylko hamują.

Julia ściskała serwetkę pod stołem. Przez pięć lat wspierała męża we wszystkich jego przedsięwzięciach, pracowała u jego boku, inwestowała w ich wspólną przyszłość. A teraz słyszeć, jak jakaś była dziewczyna oferuje mu pracę, a jego teściowa otwarcie daje do zrozumienia…

Telefon Artema znów zawibrował. Julia, która siedziała wystarczająco blisko, zdążyła zauważyć imię na ekranie: „Sonya”. Wiadomość była krótka: „Spotkamy się później? Musimy omówić propozycję”.

„Artiomie” – Julia cicho zawołała do męża – „czy mogę z tobą chwilę porozmawiać?”

„To nie jest odpowiedni moment” – Artem machnął ręką. „Mama wznosi toast”.

„Kto do ciebie pisze?” zapytała równie cicho Julia.

„Kłopoty w pracy” – powiedział Artem zirytowany. „Przestań się tak nakręcać”.

— Robotnicy? W dzień wolny? Z Sonią?

Artem zwrócił się ostro do żony:

• Śledzisz mnie?
• Po co podążać, skoro nawet nie próbujesz tego ukryć?

„Juleczko” – wtrąciła Nina Pietrowna, wyraźnie zadowolona z sytuacji – „powinnaś nauczyć się od Zofii powściągliwości. Prawdziwa kobieta nie robi scen publicznie”.

• Prawdziwa kobieta? — Julia powoli wstała od stołu. — A co robi prawdziwa kobieta, kiedy widzi, jak jej mąż flirtuje ze swoją byłą tuż w rocznicę ślubu jego matki?

„Nie przesadzaj” – skrzywił się Artem. „Tylko rozmawiamy”.

– Właśnie o to chodzi – poparła Nina Pietrowna. – Powinieneś się cieszyć, że Artem w ogóle cię wybrał. Chociaż jestem pewna, że ​​zasługuje na o wiele więcej.

Przy stole zapadła cisza. Nawet dalsi krewni przestali udawać, że nie słyszą rozmowy.

Julia rozejrzała się po zgromadzonej grupie. Współczujące uśmiechy ciotek. Udawane zainteresowanie Zofii nową wiadomością na telefonie. Triumfalne spojrzenie teściowej. I obojętna twarz męża, który nawet nie próbował sprzeciwić się matce.

Pięć lat upokorzenia. Pięć lat prób udowodnienia, że ​​jest godna być żoną Artema. Pięć lat udawania, że ​​wszystko jest w porządku.

Julia powoli wyprostowała ramiona, czując, jak ciężar lat napięcia ustępuje. Nie musiała już się uśmiechać, kiwać głową ani udawać, że kąśliwe uwagi teściowej to tylko niewinne żarty.

„Wiesz, Nino Pietrowna” – głos Julii zabrzmiał niespodziewanie stanowczo – „masz rację. Artem naprawdę zasługuje na inne życie. Ja też”.

Nina Pietrowna zmrużyła oczy:

• Co masz na myśli?
• Tylko żebyś nie musiał się już martwić o mój wpływ na karierę twojego syna. Myślę, że Sophia świetnie sprawdzi się jako inspiracja.

Artem w końcu oderwał się od telefonu:

• Julio, przestań…

„Nie, przestań” – Julia spojrzała mężowi prosto w oczy. „Przestań udawać, że nic się nie dzieje. Przestań kłamać o wiadomościach służbowych. Przestań milczeć, kiedy twoja matka otwarcie obraża twoją żonę.

Telefon Artema zadzwonił ponownie. Julia uśmiechnęła się szeroko:

• Nawet teraz bardziej interesuje cię wiadomość od niej, niż rozmowa ze mną.

„Nie rób scen” – wycedził Artem przez zęby.

• Sceny? — Julia pokręciła głową. — Nie, nie będę robić scen. Po prostu wychodzę.

„Julio, jesteś nierozsądna” – wtrąciła Tamara Aleksandrowna. „Może powinniśmy omówić wszystko w domu?”

• W domu? — Julia uśmiechnęła się gorzko. — W tym mieszkaniu, gdzie każdy centymetr jest przesiąknięty kłamstwem? Gdzie co wieczór czekam na męża, który wraca z pracy, a on wtedy…

Julia nie dokończyła, zauważając, jak Sofia szybko schowała telefon do torebki. Na twarzy byłej dziewczyny Artema pojawił się grymas wstydu.

„Dziękuję za wspaniały wieczór” – Julia podniosła torbę. „I za to, że w końcu wszystko mi wyjaśniłaś. Podejrzewałam to od dawna, ale nie chciałam w to uwierzyć. Teraz obraz jest kompletny.

Julia wyprostowała się, rozglądając po milczących gościach. Nina Pietrowna zamarła z lekko otwartymi ustami, najwyraźniej nie spodziewając się takiego obrotu spraw. Zofia uważnie przyjrzała się wzorowi na obrusie.

„Nie czekaj na mnie w domu” – Julia spojrzała prosto na Artema. „Rozwodzimy się”.

Słowa zabrzmiały w dźwięcznej ciszy. Jeden z gości upuścił widelec, a dźwięk metalu uderzającego o porcelanę rozniósł się echem po sali.

Artem zerwał się od stołu:

• Julio, zaczekaj! Porozmawiajmy…
• O czym? — Julia odwróciła się do wyjścia. — O tym, jak korespondujesz z Sonią? Czy o tym, że twoja matka przez te wszystkie lata marzyła, żeby się mnie pozbyć?
• Wszystko ci się pomyliło! — dodał Artem.

„Lepiej zostań tutaj” – Julia nawet się nie odwróciła. „Z matką i jej marzeniami o idealnym życiu. Teraz nic cię nie powstrzyma przed jego zbudowaniem”.

Zimne powietrze uderzyło ją w twarz, gdy Julia wychodziła z restauracji. Mżyło, ale Julia nawet tego nie zauważyła. W środku było pusto i jasno, jakby ciężar, który nosiła od lat, opadł.

Przyjaciółka Masza natychmiast otworzyła drzwi, jakby czekała:

• Mówiłem, że tak się to skończy.

Rano Julia pierwszą rzeczą, jaką zrobiła, było udanie się do urzędu stanu cywilnego. Wniosek o rozwód był w jej torbie – wydrukowała go miesiąc temu, kiedy po raz pierwszy zauważyła dziwne wiadomości na telefonie męża.

Artem dzwonił całą noc. Trzydzieści siedem nieodebranych połączeń. Dwadzieścia trzy wiadomości. Julia nawet nie zadała sobie trudu, żeby je przeczytać.

„Córko” – głos Niny Pietrowna w telefonie brzmiał niezwykle pochlebnie – „rozumiesz, że nie miałam nic złego na myśli? To po prostu matczyne serce… Artem tak bardzo cierpi.

– Nie trzeba, Nino Pietrowna – Julia spojrzała przez okno na przejeżdżające samochody. – Dostałaś to, czego chciałaś. Możesz świętować swoje zwycięstwo.

– Jakie zwycięstwo? Zniszczyłeś rodzinę! – Głos teściowej przybrał swój zwykły władczy ton. – Z powodu jakiejś głupiej zazdrości…

„Nie” – Julia się rozłączyła.

Tydzień później Artem czuwał już przy pracy.

• Porozmawiaj ze mną! Wszystko ci wyjaśnię! Z Sonią nic nie było, tylko przyjacielska komunikacja…
• Przyjazny? — Julia urwała. — To dlaczego usunąłeś jej wiadomości? Dlaczego schowałeś telefon? Dlaczego ciągle kłamałeś o pracy?

Artem otworzył usta, ale nie mógł znaleźć odpowiedzi.

– Wiesz – Julia pokręciła głową – nie chodzi nawet o Sonię. Chodzi o to, że pozwoliłeś swojej matce upokarzać mnie przez pięć lat. Przez pięć lat udawałeś, że nie widzisz. Przez pięć lat milczałeś, kiedy potrzebowałeś choć słowa w mojej obronie.

— Po prostu nie chciałem żadnych konfliktów…

• I dlatego postanowiłeś się ze mną kłócić? Zdradzić mnie?

Julia ominęła zamarzniętego Artema i ruszyła w stronę metra. Nie widzieli się aż do rozwodu.

Nina Pietrowna próbowała działać za pośrednictwem wspólnych znajomych. Opowiadała wszystkim, jaka niewdzięczna była Julia, jak złamała serce synowi, jak zniszczyła rodzinę. Niektórzy kręcili głowami, inni wzdychali ze współczuciem.

A potem okazało się, że Zofia wyszła za mąż za kogoś innego – swojego szefa z Francji. Artem został sam.

„Chciałam jak najlepiej” – szlochała Nina Pietrowna do telefonu siostry. „Myślałam, że znowu będą razem… A teraz co? Bez żony, bez Soni, bez niczego…”

Julia przeprowadziła się do nowego mieszkania w innej dzielnicy. Remont przeprowadziła sama, dobierając kolory i meble według własnego gustu. Po raz pierwszy od wielu lat nie musiała się z nikim konsultować ani do nikogo dostosowywać.

Dostała awans w pracy – projekt, nad którym Julia pracowała przez ostatnie pół roku, okazał się sukcesem. Teraz miała własne biuro i zespół.

Pewnego dnia, przeglądając stare rzeczy, Julia natknęła się na album ślubny. Na zdjęciach uśmiechała się – szczerze, radośnie, z nadzieją na przyszłość. Obok niej stał Artem, taki zakochany i pewny siebie. A nieco dalej – Nina Pietrowna z niezadowoloną miną.

„Wiesz” – powiedziała Julia do swojej przyjaciółki Maszy, przeglądając album – „naprawdę starałam się zostać synową, którą Nina Pietrowna chciała zobaczyć. Gotowałam według jej przepisów, ubierałam się tak, jak radziła, tolerowałam wszystkie komentarze…”

• I pomogło? — Masza nalała herbaty do filiżanek.

„Nie” – Julia zamknęła album. „Bo to nie byłam ja. Po prostu niektórzy ludzie nigdy nie będą szczęśliwi, bez względu na to, co zrobisz”.

Masza skinęła głową:

• I zmieniłaś się. Stałaś się ładniejsza.

— Po prostu przestałem się garbić. Wiecie, kiedy ciągle próbujesz stać się mniejszy, bardziej niewidoczny, żeby nie wzbudzać dezaprobaty — to staje się nawykiem.

Pół roku po rozwodzie Julia przypadkowo poznała Tamarę Aleksandrowną w sklepie.

„Artiom całkowicie się poddał” – powiedziała ciotka, kręcąc głową. „Nina wypłakała sobie oczy. Może wrócisz? Przecież on cię kocha…”

„Nie” – odpowiedziała stanowczo Julia. „W końcu nauczyłam się kochać siebie. A wiesz, to jest ważniejsze”.

Wieczorem, siedząc na balkonie swojego nowego mieszkania, Julia obserwowała zachód słońca. Gdzieś tam, w innej części miasta, pozostało jej dawne życie – z udawaniem, urazą i ciągłym poczuciem własnej niższości. A tu zaczęło się nowe – to, w którym sama decyduje, jak żyć i kogo kochać.

Na parapecie stał kaktus – jedyna rzecz, którą Julia zabrała ze swojego starego mieszkania. Nie kwitł od trzech lat, ale dziś rano pojawił się na nim maleńki różowy pączek.