– A mój syn znowu głodny! – Głos Lubow Andriejewny, niczym wiertło w ucho, przeciął kuchnię na pół. – Katiuszo, ty umiesz tylko nosić walizki! A twój mąż, nawiasem mówiąc, nie jest wielbłądem, on chce jeść.

Jekaterina, stojąca przy sofie, spokojnie odłożyła na bok swoje na wpół spakowane rzeczy i powoli się odwróciła. Jej oczy były zimne, jak lód z zamrażarki, ale głos spokojny, niemal zmęczony.

— Powiedzmy tak, Lubow Andriejewna. Przyjechałaś na weekend, a nie po to, żeby umówić się na inspekcję z Towarzystwa Opieki nad Synami Rosji. Co ty tu właściwie robisz?

Teściowa cmoknęła językiem i zacisnęła usta, jakby połknęła cytrynę.

— Ciężko ci było ugotować obiad? A może rozmawiasz tylko z patelnią w Excelu? Siergiej to mężczyzna, musi odzyskać siły!

– A nie zapomniałaś, że twój „mężczyzna” siedzi w domu od trzech miesięcy i gra bohatera kanapy? – Jekaterina wyprostowała się i skrzyżowała ramiona. – A kto twoim zdaniem płaci za prąd, wodę, internet i twoją piątkową rybkę? Wróżka z kartą płac?

– Teraz mi wytykasz! – Lubow Andriejewna gniewnie pociągnęła za siwiejące odrosty. – Mój Sieriożenka zresztą sam siebie szuka. A ty tylko liczysz. Policz tylko, ile razy jadłaś z nim obiad w ciągu miesiąca!

– Ma trzydzieści pięć lat, Lubow Andriejewna. Nie piętnaście, żeby szukać. W tym wieku ludzie już znajdują, a przynajmniej zaczynają szukać, pracy. A nie duchowej harmonii na kuchennym krześle.

„Katiu, nie róbmy zamieszania” – Lubow Andriejewna rozłożyła ręce, udając pojednanie – „bo znowu będą nerwy, głowa, presja…”

– Tak. Tylko nie twoje, tylko moje. Samolot odlatuje za trzy godziny, swoją drogą. Wolałbym pakować walizkę, a nie umawiać się na psychoterapię w weekendy.

Odwróciła się i wróciła do walizki. Zachowywała się pewnie, precyzyjnie, jak chirurg: majtki w siatce, koszule pod żelazkiem, laptop na wierzchu. Wszystko zgodnie z systemem. Jekaterina była generalnie chodzącym systemem, zwłaszcza gdy wszystko wokół niej zaczynało się walić jak domek z kart.

Robiła to od czasów studiów – podczas gdy jej znajomi dzielili się pieniędzmi na pizzę i taksówki, ona prowadziła arkusz kalkulacyjny z wydatkami i negocjowała z taksówkarzem zniżkę. A teraz, lata później, została wezwana, gdy jedyne, co mogła zrobić firma, to wezwać księdza i zorganizować nabożeństwo żałobne.

Telefon zawibrował.

— Tak, Michaił Stiepanowicz, halo — Jekaterina przyłożyła telefon do ucha. — Już się szykuję do wyjazdu. Przeczytałam dokumenty. W hotelach panuje bałagan, wiem.

Słuchała, zaciskając usta. Sytuacja nie była dobra. Mała sieć hoteli była na skraju bankructwa. Rynek chylił się ku upadkowi, personel był zdemoralizowany, księgowy sypiał z kierownikiem, który nie potrafił nawet policzyć własnych napiwków. Wszystko toczyło się jak zwykle.

— Miesiąc? — powtórzyła z lekkim westchnieniem. — No cóż, ktoś musi ratować. Ja dam radę, oczywiście.

Połączenie zostało zerwane. A potem – jak na zawołanie – teściowa znów pojawiła się w drzwiach sypialni. Stała tam jak duch z równoległej rzeczywistości.

— Miesiąc? — wycedziła podejrzliwie, jakby Catherine powiedziała: „do więzienia na miesiąc”. — Masz na myśli znowu na miesiąc? Serio?

– Tak. Taka właśnie jestem niebezpieczna. Miesiąc – i koniec, rodzina się rozpadła. Chociaż jak dotąd jedyne, co się rozpada, to twój ogórek w lodówce.

„Jakiej żony szukasz?” – westchnęła teściowa, jakby zobaczyła tatuaż na wnuczce z napisem „Nie lubię sałatki Olivier”. „Żona to barszcz, czysta podłoga i delikatne „kochanie” wieczorem. Nie raport zysków na WhatsAppie”.

Trzasnęły drzwi wejściowe. I rozległy się kroki. W rytmie „Jedź w podróż służbową, Katya” – szybko i z poczuciem winy.

— Jesteś już gotowy? — Siergiej wszedł z torbami na zakupy. Wyglądał na zmęczonego, miał potargane włosy, ale wciąż nie przestał grać dobrego męża.

– Prawie – Jekaterina nawet nie podniosła wzroku. – Samolot odlatuje za trzy godziny. Torby w kuchni, jeśli to nie kłopot. Albo, jak mawia mama, jesteś mężczyzną, potrzebujesz siły.

– Właśnie o to chodzi! – wybuchnęła Lubow Andriejewna, jakby czekała na ripostę. – Synu, musisz jej powiedzieć – przestań się tu kręcić! Jesteś mężczyzną, szefem domu, a nie statystą!

Siergiej położył torby na podłodze i usiadł na stołku z rezygnacją. Jak człowiek, którego nie ostrzeżono, że rodzina to nie tylko pocieszenie, ale i nieustanne mistrzostwo w psychologicznym przetrwaniu.

— Mamo, mówiliśmy ci. Katia ma pracę. Ratuje firmy. Ludzi. Zarabia więcej niż ja – wymamrotał ostatnie słowa prawie niesłyszalnie.

– To może ty powinieneś założyć spódnicę, a ona spodnie? – zażartowała teściowa. – To śmieszne, serio. Mężczyzna bez pracy, żona z walizką. Obraz olejny.

– Siergieju – Jekaterina zwróciła się do męża – czy mogę z tobą porozmawiać? Bez teatralnych, trzeciorzędnych kwestii.

Teściowa, demonstracyjnie pociągając nosem, wycofała się do kuchni. Odgłosy garnków i patelni towarzyszyły jej, jakby przygotowywała się na apokalipsę.

„Idę do pracy, a nie do kurortu. To poważne zadanie” – powiedziała cicho Jekaterina – „i myślałam, że ty, jako mąż, będziesz mnie wspierał. I nie będziesz śpiewał razem z mamą o barszczu”.

— Po prostu… prawie się nie widujemy, Katia. Ja jestem w domu, a ty gdzieś we Władywostoku. Albo w Chabarowsku. Już nie wiem, gdzie jesteś.

– Nawet w lodówce się gubisz, zastanawiając się, gdzie są kotlety – zaśmiała się Jekaterina. – A niedawno mówiłaś, że jesteś ze mnie dumna. Że jestem twoją „mądrą dziewczynką”. A może byłaś wtedy w kostiumie Świętego Mikołaja, fantazjując?

— To było… wcześniej. Zanim straciłem pracę. Wszystko wtedy wydawało się inne.

— Wiesz, nie winię cię za to, że teraz nie pracujesz. Chociaż chciałabym. Ale nie winię cię. Ale jeśli zapomniałeś, kto dba o nasze mieszkanie, jedzenie i światło — przypomnę ci: to wszystko ja. I szczerze mówiąc — nie ożeniłeś się z Kopciuszkiem. Ożeniłeś się z menedżerem kryzysowym.

Zatrzasnęła walizkę. Głośno. Nawet garnki w kuchni ucichły.

„Zadzwonię, jak wyląduję” – powiedziała już przy drzwiach. „I, Sierioża, nie powtarzaj więcej słów matki. Nie jej wybrałeś, wybrałeś mnie. A może chciałeś żonę według podręcznika?”

Drzwi zatrzasnęły się. Za nimi zapadła cisza. I Siergiej. Sam. No, prawie sam.

– Sieriożenko, nie denerwuj się – głos Lubow Andriejewny, słodki jak kompot z przedszkola, dochodził już z kuchni. – Ja tu na razie zostanę. Wszystko ci ugotuję. A karierowiczka niech sobie lata. Tam, w hotelu, może umyje podłogi – zobaczysz, przypomni sobie, że jest kobietą.

Siergiej spojrzał w sufit. Sufit, niczym życie, był cichy.

Dni podróży służbowej zlały się w jeden długi maraton bez mety. Jekaterina nie czuła już nóg, pleców ani umysłu. Rano – spotkanie. Potem sterta papierów, debet i kredyt, oszałamiające spotkania z departamentami. I każdego wieczoru – padanie do łóżka z twarzą w poduszce i jednym osiągnięciem: krótką wiadomością do męża.

„Jak się masz? Co nowego?”

Odpowiedź pochodziła z serialu „Żyję, nie szukaj mnie”:

„W porządku. Nic specjalnego.”

No cóż, dziękuję ci, kochanie, za tę obfitość emocji. Żadnych wideorozmów. Nie zaproponował. A ona postanowiła: cóż. Nie będę pierwsza, która podkuli ogon. Chociaż oczywiście za nim tęskniła. Zwłaszcza za tym głupim uśmiechem, który zawsze przybierał na jej widok w celi. Głupie, ale kochanie.

Pewnego wieczoru Jekaterina wpatrywała się w telefon, jakby miał odebrać sam, bez jej udziału. Jej palec zawisł nad ikoną połączenia wideo. Zawisł, zawisł… i odskoczył. Najwyraźniej z dumą wymienili ładowarkę – trzymała mocno. Wysłała SMS-a. Bez emotikonki. Bez zbędnych liter.

A projekt, nawiasem mówiąc, ruszył jak szalony. Wszystko, co zaproponowała jako sposób na walkę z kryzysem, zadziałało nawet lepiej, niż się spodziewała. Raporty szły jak temperatura u dziecka trzeciego dnia przeziębienia. Dyrektor sieci hoteli skakał z radości.

— Jekaterina Aleksiejewna, jesteś prawdziwą czarodziejką! — Jego oczy były jak oczy ryby w piekarniku – okrągłe i zanurzone w oleju. — W trzy tygodnie – i taki rezultat!

„To praca zespołowa, Piotrze Michajłowiczu” – Jekaterina uśmiechnęła się nerwowo. Była zmęczona. Nie liczbami. Samotnością.

I wtedy zdała sobie sprawę: mogła wrócić cztery dni wcześniej. Oficjalnie. Papierkowa robota załatwiona, rachunki uzgodnione. Wszystko było jak należy.

Dom.

Droga ciągnęła się jak guma do żucia we włosach. Wyobraziła sobie, jak Siergiej otworzy drzwi, lekko się zdziwi, a potem ją przytuli. Tak serdecznie. Długo. Potem szczera rozmowa, jak w filmie. I może nowy punkt wyjścia. A przynajmniej przecinek.

Taksówka podjechała pod wejście. Jekaterina westchnęła, zapłaciła, wyjęła walizkę i poczłapała na swoje piętro, jakby niosła nie ubrania, a worek cegieł. Włożyła klucz i tam zawisła.

Kluczyk nie przekręcił się.

Co?!

Sprawdziła jeszcze raz: klucz, drzwi. I rzeczywiście.

A potem drzwi się otworzyły.

Na progu stoi kobieta z dzieckiem. Zmęczona, z krzywo zawiązanym warkoczem, w szlafroku. Za jej ramieniem stoi mężczyzna. Taki spokojny. Jakby był we własnym mieszkaniu. Co, nawiasem mówiąc, okazało się prawdą. Według ich wersji.

„Kim jesteś?” kobieta wydęła usta, jakby miała zamiar powiedzieć coś bardzo złego.

„Powinienem cię o to zapytać” – Jekaterina już czuła, że ​​zaczyna się gotować. „Co robisz w moim mieszkaniu?”

Mężczyzna zrobił krok naprzód. Spojrzał na Jekaterinę, na walizkę, na paszport, który już gorączkowo wyciągała.

— Wynajmujemy to mieszkanie od dwóch tygodni. Na podstawie umowy. Z właścicielem.

— Z jakim drugim właścicielem? — Jekaterina prawie się udławiła.

„Z mężczyzną. Siergiejem Wiktorowiczem” – odpowiedziała niepewnie kobieta, niezręcznie kołysząc dziecko.

Aha. Dotarliśmy. Żegnaj, Katya, jesteś w domu.

Jekaterina nacisnęła przycisk połączenia. Siergiej odebrał niemal natychmiast. Jego głos był spokojny. Oczywiście. Nie stał na zimnie z walizką.

– Kim są ci ludzie? – Głos jej drżał, ale nie z zimna. Z wściekłości, która w niej kipi i nie daje jej oddychać. – Dlaczego mieszkają w moim mieszkaniu?

— Katya?… Już wróciłaś? Myślałam, że wyjechałaś służbowo na kolejny tydzień.

— Odpowiedz. Na. Pytanie. — Każde. słowo jest jak policzek w twarz.

— Słuchaj… Nie rozmawiajmy przez telefon. Chodź do mamy. Jestem. Wszystko ci wyjaśnię.

— Wyjaśnisz? Doskonale. Poczekaj.

Przeprosiła rodzinę w szlafroku, zamówiła taksówkę i czterdzieści minut później stała już w drzwiach mieszkania teściowej. Siergiej otworzył drzwi, jakby zamówił pizzę i nie był pewien, czy to jego margarita.

„Cześć… Proszę wejść” – mruknął, patrząc winnie na podłogę.

Lubow Andriejewna siedziała w salonie. Z miną, jakby to nie ona wynajęła czyjeś mieszkanie, ale wygrała na nim szóstkę w totka.

„Nadchodzi nasz podróżnik!” – wykrzyknęła, składając dłonie jak dyrygent przed symfonią. „Wyprzedzasz termin, jak sądzę? Niespodzianka okazała się nieudana!”

— Jakie jeszcze zaskoczenie? — Jekaterina zmrużyła oczy. Coś tu nie pasowało. A raczej pasowało, ale do ściany.

Siergiej odchrząknął, podrapał się po karku i spojrzał na matkę, jakby była tłumaczką z języka Katii na ludzki.

— Postanowiliśmy… No cóż, mama i ja się nad tym zastanawialiśmy… W każdym razie, przeprowadziłem się tutaj. Mama dała nam pokój. I wynajęliśmy mieszkanie. Dodatkowe pieniądze by się nie przydały.

— My? — Jekaterina uniosła brwi. — Dlaczego do cholery zostałaś współwłaścicielką?

— No cóż, jesteśmy mężem i żoną. Wspólnie nabyty majątek i tak dalej…

— Kupili ją przed ślubem, geniuszu. I jak mogłeś beze mnie o tym zdecydować?!

– A kiedy mamy się z tobą zdecydować? – wtrąciła Lubow Andriejewna, mrugając. – Ciągle jesteś w drodze. Tu trzeba było działać, a nie myśleć.

— Działać?! — Jekaterina poczuła, że ​​zaczyna się dusić ze złości. — A kto ci dał prawo dysponować moim mieszkaniem?

— No, daj spokój — Siergiej machnął ręką. — I tak ci to nie potrzebne. Prawie cię tu nie ma. Ale to się przydaje.

— Korzyść? Wynająłeś moje mieszkanie jak tanie łóżko na dworcu i nazywasz to korzyścią?

„Nie krzycz na mojego syna!” – wrzasnęła teściowa jak cebulka. „On walczy o rodzinę!”

— Zastanawiam się, dla jakiej rodziny? Dla matki i syna?

– Ciągle gadasz o pracy, o karierze. Ale facet powinien mieć wsparcie! Nie laptopa i Zooma!

Jekaterina milczała. Patrzyła na nich i nie mogła uwierzyć. Te dwie osoby, które uważała za bliskie, siedziały tu i dyskutowały, jak najlepiej pokierować jej życiem. Bez niej.

„Siergiej” – powiedziała bardzo spokojnie. „Zostań. Tutaj. Z mamą. Składam pozew o rozwód”.

— Co?! Zwariowałeś?

— Nie. Po prostu w końcu się obudziłem.

Wyszła, trzaskając drzwiami z głośnym trzaskiem i wykręciła numer, będąc już na schodach.

— Inna? Pilnie potrzebuję twojej pomocy. Bardzo pilnie.

Tydzień później lokatorzy się wyprowadzili. Dziecko pokazało jej język na pożegnanie. Jekaterina tylko się uśmiechnęła.

Siergiej otrzymał zawiadomienie o rozwodzie. Nie odebrał. Zadzwoniła Lubow Andriejewna – Jekaterina milczała.

„Oczywiście, że jest żałosny” – powiedziała Inna, kiedy podpisywały papiery. „Czy on chociaż pracuje?”

— Dostałem pracę u kolegi ze szkoły. Nosi pudła i swoje ego. Nie obchodzi mnie to.

Znów żyła sama. Ale według własnych zasad. Bez „my”, które brzmiało bardziej jak zdanie.

Wolny. I szczęśliwy.

I, między nami mówiąc, wyglądała lepiej niż przez ostatnie trzy lata. Nawet sąsiadka z klatki schodowej zauważyła:

— Katiuszo, czy ty jesteś zakochana?

A ona tylko uśmiechnęła się złośliwie.

— Otrząśnij się, ciociu Nin. I wiesz, to jest wzajemne.