Jekaterina z namysłem przeglądała noworoczne zabawki, wyjmując je ze starego pudełka. Każda zabawka miała swoją historię – oto szklana kula, kupiona w pierwszym roku małżeństwa, a oto zabawny bałwanek, prezent od siostrzenicy. W tym roku Jekaterina postanowiła udekorować dom z wyprzedzeniem, aby stworzyć świąteczny nastrój i w pełni cieszyć się przytulną atmosferą.

• Katya, nie uwierzysz! — z korytarza dobiegł głos Wiktora. — Mama podsunęła ten pomysł!

Jekaterina zamarła z kruchym płatkiem śniegu w dłoniach. Coś w intonacji męża wzbudziło w niej niepokój. Przez piętnaście lat małżeństwa nauczyła się wyczuwać te ledwo zauważalne nuty niepokoju w jego głosie. Zazwyczaj zapowiadały one kolejny „genialny” pomysł Olgi Iwanowny.

„Który?” zapytała Catherine, starając się zachować spokój.

Wiktor poszedł do kuchni, nalał sobie wody i powoli, jakby przygotowując się do trudnej rozmowy, zaczął:

• Widzisz, mama uznała, że ​​święta noworoczne to idealny moment na remont salonu. Mówi, że i tak wszyscy siedzą w domu, nie ma co robić…

Jekaterina ostrożnie włożyła płatek śniegu z powrotem do pudełka. Wspomnienia zeszłorocznych wakacji przemknęły jej przez myśl, kiedy Olga Iwanowna nalegała na generalne porządki w garażu. Spędziły trzy dni, sortując graty, które teściowa zbierała od dziesięcioleci, a mimo to nie pozwoliła wyrzucić większości rzeczy.

• Witia, — Jekaterina starała się mówić spokojnie, choć w środku wszystko się gotowało, — omawialiśmy plany na święta. Pamiętasz? Mieliśmy z dziećmi maraton filmowy, piec pierniki…

„Tak, tak, oczywiście” – Victor usiadł na brzegu krzesła, nerwowo stukając palcami o stół. „Ale mama już kupiła farbę i tapetę. Mówi, że potrzebujemy tylko kilku dni…”

Jekaterina odwróciła się do okna. Rzadkie płatki śniegu wirowały za szybą, tworząc magiczny nastrój, na który czekała. Ostatnie kilka miesięcy było wyjątkowo pracowite – dwa duże projekty, ciągłe nadgodziny. Marzyła o tych wakacjach jak o powiewie świeżego powietrza.

„Dlaczego teraz?” zapytała Jekaterina, choć doskonale znała odpowiedź. „Dlaczego nie latem albo wiosną?”

– Oczywiście – Wiktor rozłożył ręce – wszyscy są już w domu, możemy pomóc. A farba już kupiona…

Jekaterina pamiętała, jak poznała Wiktora. Wtedy urzekła ją jego dobroć i delikatność. Zawsze starał się pomagać, wspierać, być uważnym. Z czasem jednak okazało się, że ta sama delikatność czyniła go łatwym celem manipulacji Olgi Iwanowny.

– Wiesz – Jekaterina zwróciła się do męża – myślę, że twoja mama specjalnie wybiera święta dla swoich pomysłów. W zeszłym roku garaż, teraz remont…

• Katya, co ty mówisz? — Wiktor zrobił się jeszcze bardziej nerwowy. — Mama chce tylko coś naprawić, a my możemy pomóc. Czy to źle pomagać rodzicom?

„Pomaganie nie jest złe” – zgodziła się Jekaterina. „Złe jest to, że zawsze dzieje się to kosztem naszych planów. Pamiętasz, jak w zeszłym roku dzieciaki oczekiwały, że pójdziemy na łyżwy? A zamiast tego sortowały stare rzeczy w garażu.

Wiktor milczał, wpatrując się w podłogę. Jekaterina znała to spojrzenie – jej mąż rozumiał, że ma rację, ale nie potrafił znaleźć w sobie siły, by sprzeciwić się życzeniom matki.

„Czy Olga Iwanowna wie, że mieliśmy własne plany?” – zapytała Jekaterina, choć domyśliła się odpowiedzi.

„Nie miałem czasu, żeby to powiedzieć” – mruknął Victor. „Była taka entuzjastyczna, kiedy opowiadała o remoncie, pokazując tapetę, którą wybrała…”

Jekaterina ze zmęczeniem pocierała skronie. Historia powtarzała się w kółko. Olga Iwanowna stawiała wszystkich przed faktem dokonanym, a potem obrażała się, gdy ktoś nie był zachwycony jej pomysłami.

„Mama mówi, że pracy wystarczy na kilka dni” – kontynuował Victor. „Jeśli zaczniemy trzydziestego pierwszego rano…”

• Trzydziestego pierwszego?! — Jekaterina nawet nie próbowała ukryć oburzenia. — W dniu, w którym miałam gotować świąteczny obiad? Kiedy dzieci oczekują, że razem ubierzemy choinkę? I jest planowany wypad do parku, pamiętasz?
• No to możemy ubrać choinkę trzydziestego — zaproponował niepewnie Wiktor. — A jeszcze zdążymy pójść do parku.

„Nie chodzi o choinkę” – Jekaterina poczuła gulę w gardle. „Chodzi o to, że mam dość tego, że nasze plany ciągle odkładane są na później. Ja też chcę spędzić święta z rodziną, a nie malować ścian w czyimś mieszkaniu.

Wiktor spojrzał na nią zdezorientowany. W jego oczach było widać chęć zadowolenia wszystkich naraz, ale to było niemożliwe. Jekaterina spojrzała na męża i zrozumiała: czas ustalić priorytety.

Kobieta podeszła do okna, obserwując płatki śniegu powoli wirujące w świetle latarni. Za sobą usłyszała ciche westchnienie Wiktora. W tej ciszy każde z nich rozważało sytuację na swój sposób. Jekaterina czuła narastającą w niej determinację. Nadszedł czas, by powiedzieć to, co od dawna było przesądzone.

Powoli odwróciła się do męża, przygotowując się do wypowiedzenia słów, które miały zmienić dotychczasowy bieg wydarzeń. W tym momencie w korytarzu zadzwonił telefon – dzwoniła Olga Iwanowna, jakby czuła, że ​​los jej ambitnych planów się rozstrzyga.

Wiktor szarpnął się w stronę telefonu, ale Jekaterina powstrzymała go gestem. Musieli dokończyć zdanie bez zwłoki.

„Witia, posłuchaj” – powiedziała Jekaterina cicho, ale stanowczo. „Nie będę malować ścian. Nowy Rok spędzę w domu, tak jak planowałam”.

Telefon nie przestawał dzwonić, natarczywie domagając się uwagi. Victor ze zdezorientowaniem wodził wzrokiem od żony do telefonu komórkowego i z powrotem.

„A co z mamą?” to było wszystko, co Victor zdołał wykrztusić.

– Olga Iwanowna jest dorosłą kobietą – Jekaterina podeszła do pudełka i zaczęła rozplątywać girlandę. – Skoro tak bardzo potrzebuje naprawy, niech zatrudni pracowników. Albo poczeka do wiosny, kiedy wszyscy będziemy mogli spokojnie pomóc.

Telefon w końcu zamilkł. Jekaterina kontynuowała dekorowanie domu, celowo ignorując napięte milczenie męża. Girlanda zaczęła delikatnie świecić wielobarwnymi światełkami, odbijającymi się w szklanych kulach. W innej sytuacji ten obraz wywołałby czułość, ale teraz Jekaterina czuła w sobie jedynie determinację, by bronić swojego prawa do święta.

Kolejne dni minęły w pośpiechu i przygotowaniach. Jekaterina sporządziła listę swoich ulubionych potraw, upiekła pierniki, powiesiła w domu łańcuchy i wianki z zabawkami. Wiktor milczał, ale jego dezaprobujące spojrzenia mówiły głośniej niż jakiekolwiek słowa.

31 grudnia Wiktor wstał wcześnie. Jekaterina słyszała, jak jej mąż szykuje się na korytarzu.

„Dokąd idziesz?” zapytała, chociaż odpowiedź była oczywista.

• Do mamy. Ona sama sobie z tym nie poradzi — Wiktor naciągnął kurtkę, unikając spojrzenia żonie w oczy. — Mam nadzieję, że się opamiętasz i przyjdziesz pomóc.

Jekaterina w milczeniu patrzyła, jak mąż odchodzi. Serce ją bolało z żalu, ale kobieta była pewna, że ​​ma rację. Cały dzień spędziła na przyjemnych zajęciach – nakrywaniu do świątecznego stołu, dzwonieniu do przyjaciół i rodziców, których zaprosiła na wieczór.

O ósmej dom wypełnił się radosnymi głosami. Matka Jekatieriny, Nina Pietrowna, pomagała w ostatnich przygotowaniach, a jej ojciec, Paweł Andriejewicz, zabawiał wszystkich opowieściami z młodości. Przyjaciele przynieśli wino i desery, tworząc przytulną, niemal rodzinną atmosferę.

„Gdzie jest Witia?” zapytała Nina Pietrowna, rozstawiając szklanki.

„U mojej matki” – odpowiedziała krótko Jekaterina, mając nadzieję uniknąć dalszych pytań.

Około jedenastej trzasnęły drzwi wejściowe – Wiktor wrócił. Mąż wyglądał na zmęczonego i poirytowanego. Farba na rękawie koszuli i plamy po szpachli na dżinsach dawały wyobrażenie o tym, jak spędził dzień.

• Dobry wieczór! — przywitała się Nina Pietrowna z Wiktorem. — Jak się czuje Olga Iwanowna?
• Nadal remontuję. Sama — Wiktor znacząco spojrzał na Jekatierinę. — Bo niektórzy woleli się bawić.

W pokoju zapadła niezręczna cisza. Przyjaciółki Catherine spojrzały na siebie, wyraźnie czując się nie na miejscu.

• Witia, może chciałabyś do nas dołączyć? — próbowała rozładować sytuację Jekaterina. — Zrobiłam twoją ulubioną sałatkę Olivier.

„Oczywiście” – powiedział Victor przez zaciśnięte zęby – „bawisz się tu, podczas gdy starszy pan maluje ściany w samotności. Bardzo rodzinnie”.

„No dobrze, młodzi” – wtrącił się Paweł Andriejewicz – „nie psujmy sobie wakacji”.

Ale Wiktor już był nakręcony:

– Czemu tego nie zepsuć? – podniósł głos mąż. – Matka prosi o pomoc raz do roku, a żona i tego odmawia! Czy ty w ogóle rozumiesz, Katiu, jakie to egoistyczne?

Catherine powoli odłożyła szklankę na stół. W pokoju zrobiło się tak cicho, że słychać było tykanie zegara na ścianie.

„Nazywasz to „raz w roku”?” – zapytała cicho Jekaterina. „A może generalne sprzątanie w przeddzień Wielkanocy? Albo naprawa dachu w maju? Albo niekończące się prośby o przestawianie mebli, wymianę żyrandola, tapetowanie ścian?”

Nina Petrovna próbowała interweniować:

• Może powinniśmy wyjść?

„Nie, mamo, zostań” – powiedziała stanowczo Catherine. „Niech wszyscy usłyszą, jak to naprawdę wygląda”.

Uroczysty wieczór został beznadziejnie zrujnowany. Goście wkrótce wyszli, zostawiając małżonków sam na sam z niewypowiedzianymi słowami i żalami. Ta noc stała się punktem zwrotnym w ich związku.

Kilka dni później, gdy początkowe emocje opadły, Victor niespodziewanie zaproponował rozmowę.

„Katiu” – zaczął mąż, siadając na brzegu sofy – „dużo myślałem o tym, co się stało. Może… cóż, masz rację co do mamy.

Catherine ze zdziwieniem podniosła wzrok znad książki. To był pierwszy raz, kiedy Victor przyznał, że istnieje jakiś problem.

„Widzisz” – kontynuował Victor, bawiąc się krawędzią poduszki sofy – „po prostu przyzwyczaiłem się do tego, że mama zawsze wie, co jest najlepsze. Ale teraz widzę, że to nie do końca tak jest.

„Witia, twoja matka planuje nam życie, jakbyśmy byli jeszcze dziećmi” – zapytała ponownie Jekaterina, odkładając książkę.

„Wiem” – westchnął Victor. „Po prostu wcześniej wydawało mi się to słuszne – zawsze pomagać rodzicom”.

Jekaterina zbliżyła się do męża:

— Pomaganie jest dobre. Ale nie wtedy, gdy pomoc zamienia się w manipulację.

Tego wieczoru rozmawiali długo. Po raz pierwszy od wielu lat naprawdę się usłyszeli. Catherine jasno określiła swoje granice:

– Jestem gotów pomóc twojej matce, Witio. Ale z własnej woli, nie na żądanie. I nie kosztem naszej rodziny.

Najtrudniejszą rozmowę przeprowadził z Olgą Iwanowną. Wiktor długo zbierał się na odwagę, zanim wybrał numer matki.

„Mamo, musimy porozmawiać” – głos Victora drżał, ale był stanowczy. „Nie będę mógł już przyjść na twoje pierwsze wezwanie”.

• Co masz na myśli mówiąc, że nie możesz? — oburzyła się Olga Iwanowna. — Jestem twoją matką! Musisz pomóc!
• Nie, mamo. Kocham cię, ale mam własną rodzinę. I Katia i ja sami zdecydujemy, jak spędzić czas.

Po tej rozmowie Olga Iwanowna nie dzwoniła przez tydzień – demonstracyjnie się obraziła. Ale po raz pierwszy w życiu Wiktor nie spieszył się, żeby ją pocieszyć.

Stopniowo życie zaczęło się zmieniać. Jekaterina i Wiktor zaczęli spędzać ze sobą więcej czasu, planować wspólne weekendy, rozmawiać o przyszłości. Ich związek zdawał się nabierać drugiego oddechu.

„Wiesz” – powiedziała kiedyś Jekaterina – „bałam się, że to wszystko zniszczy nasze małżeństwo. Ale stało się odwrotnie”.

Wiktor przytulił swoją żonę:

• Miałeś rację. Czasami trzeba umieć powiedzieć „nie”, nawet bliskim osobom.

W kolejny Nowy Rok, który para świętowała razem, dzieci pojechały na obóz narciarski. Wakacje bez krzyków i pretensji, bez narzucanych planów i cudzych życzeń. Po prostu cieszyli się swoim towarzystwem, komfortem wspólnego domu i świadomością, że w końcu nauczyli się szanować swoje granice.

Olga Iwanowna również stopniowo akceptowała nowe zasady gry. Jej prośby o pomoc stały się rzadsze i bardziej delikatne. A kiedy wiosną rozpoczęła remont kuchni, zatrudniła pracowników, jedynie okazjonalnie konsultując się telefonicznie z synem.

Jekaterina spojrzała na męża i pomyślała o tym, jak ważne jest, by nie ustępować i bronić prawa do własnej przestrzeni i czasu. To nie czyniło z niej złej synowej – wręcz przeciwnie, teraz relacje z Olgą Iwanowną stały się spokojniejsze i bardziej pełne szacunku.