Poszukiwanie gniazd robaków trąbkowych w ziemi nigdy nie było bezsensowną rozrywką z dzieciństwa.

Nie była to nuda ani brak kreatywności – to było przetrwanie otulone ciekawością, nadzieja ukryta pod brudnymi paznokciami i rodzaj przygody, którą tylko dzieci wychowane w ubóstwie mogły naprawdę pojąć.

Podczas gdy inni wpatrywali się w świecące ekrany, my znikaliśmy na polach i podwórkach, goniąc za maleńkimi cudami z podrapanymi kolanami i otwartymi dłońmi.

Każde małe odkrycie wydawało się niczym sekretny skarb przeznaczony tylko dla nas.

Nie zdawaliśmy sobie wtedy z tego sprawy, ale każde odkryte przez nas gniazdo po cichu kształtowało ludzi, którymi kiedyś się staniemy. Bez drogich zabawek i niekończących się rozrywek, zamieniliśmy sam świat w nasz plac zabaw. Dorastaliśmy tam, gdzie nowe rzeczy zostawały za witrynami sklepowymi, gdzie gry wideo należały do ​​kogoś innego, a wyobraźnia była naszym najcenniejszym dobrem.

Po deszczu gleba, drzewa i błotniste zakątki stały się naszym całym wszechświatem.

Gniazda robaków trąbkowych były dla nas dowodem na to, że magia istnieje – o ile tylko zechcemy się im uważnie przyjrzeć. Nie szukaliśmy tylko robaków; szukaliśmy cudów. Cieszyliśmy się z odkryć innych, nauczyliśmy się dzielić radością zamiast rywalizować i odkryliśmy, jak ciekawość może zamienić zwykłe popołudnie w niezapomniane przeżycie.

Te ciche chwile wyrzeźbiły w nas odporność i wdzięczność. A teraz, gdy dorosłość wydaje się ciężka, wspominamy rozgrzaną słońcem skórę, brudne dłonie i śmiech wystarczająco głośny, by uciszyć wszelkie zmartwienia. Te dziecięce skarby wciąż niosą to samo przesłanie: piękno kryje się w najdrobniejszych miejscach, a siła rodzi się z najprostszych radości.