To, co miliony oglądały co tydzień, było fantazją o bliskości i radości, ale za kamerami kryła się zupełnie inna rzeczywistość.

Prawdziwi Cowsillowie zostali uznani za niewystarczająco dobrych dla Hollywood i zastąpieni przez aktorów, którzy dźwigali własne, prywatne brzemię.

David Cassidy, wrzucony w objęcia globalnej adoracji, stał się twarzą marki, której nie był właścicielem, obserwując, jak jego wizerunek sprzedaje się na pudełkach śniadaniowych i plakatach, zarabiając ułamek zysków i tracąc niemal całkowitą kontrolę nad swoim życiem.

Ciche cierpienie Susan Dey i zmagania Danny’ego Bonaduce’a dodawały warstw bólu pod dopracowaną harmonią.

Lata później, ostatnie wyznanie Cassidy’ego obaliło mit nieszkodliwej sławy. Przyznając, że to alkoholizm, a nie demencja, spustoszył jego umysł i ciało, opuścił świat z sześciowyrazowym werdyktem na temat swojego życia: „Tyle zmarnowanego czasu”.

Te słowa zmieniły nostalgiczny sitcom w ostrzegawcze echo – o presji, żalu i o tym, jak łatwo uśmiechnięta iluzja może skryć złamane serce.