„Co się stało?” zapytała ostrożnie.
„Mamo, mamy problemy” – zaczął Kirill, ale Elena mu przerwała.
„Nie jestem już milionerem” – powiedziała, starając się brzmieć zdecydowanie. „Jesteśmy spłukani”.

— Bogata żona wystawiła teściową na próbę, udając ubóstwo. W rezultacie spojrzała na męża i jego matkę z innej perspektywy
***

Elena wysiadła z samochodu, wygładziła jasną bluzkę i wzięła głęboki oddech. Znów ten „rodzinny” obiad u teściowej. W głowie już kłębiły jej się znane wymówki i wyrzuty.

Tamara Wasiliewna otworzyła drzwi, zaciskając usta, jakby zamierzała wygłosić przemowę.

Oto nasz kanał na Telegramie z najpopularniejszymi i ekskluzywnymi historiami. Kliknij, aby wyświetlić. To nic nie kosztuje! 
– Spóźniłeś się. Kotlety są zimne – powiedziała z lekkim wyrzutem.

Elena nic nie powiedziała i weszła do mieszkania. Zapach smażonego mięsa uderzył ją w nos i poczuła niepokój. Cały dzień spędziła na negocjacjach i nawet nie miała czasu, żeby coś zjeść.

„Czy Kirył się spóźnił?” zapytała teściowa, stawiając talerze z pewną powagą.

„Nie przyjdzie dzisiaj. Ma dużo pracy” – odpowiedziała Elena, starając się brzmieć jak najspokojniej.

Tamara Wasiliewna postawiła miskę z sałatką na stole z taką siłą, że łyżka podskoczyła, jakby sama protestowała przeciwko temu, co się działo.

– Jasne, że jest zajęty! Bierze przykład z ciebie. Myśli tylko o pracy – powiedziała, unosząc brwi ze zdziwieniem.

Elena usiadła przy stole, starannie wygładzając serwetkę na kolanach. Starała się oddychać głęboko i miarowo, tak jak uczyła ją psycholog. Jej teściowa usiadła naprzeciwko, przygotowując się do kolejnego odcinka swojej opery mydlanej.

„Nie sądzisz, że spędzasz za dużo czasu w pracy?” – zaczęła, jakby to była znajoma piosenka, której nie mogła się powstrzymać od śpiewania. „Kobieta powinna zapewniać komfort, dbać o męża. A ty ciągle jesteś na spotkaniach biznesowych.

Elena nakładała sałatkę, starając się nie reagować. Te rozmowy powtarzały się w kółko, a ona już znała je na pamięć.

„Masz wspaniałego męża, a kompletnie go zaniedbałaś” – kontynuowała teściowa, nie puszczając wodzy fantazji. „Kirill zasługuje na normalną rodzinę”.

„Co masz na myśli mówiąc „normalny”?” Elena odłożyła widelec, nie mogąc powstrzymać swojej reakcji. „To, że pracuję, nie czyni naszej rodziny nienormalną”.

„Nigdy cię nie ma w domu! Ciągle biegasz za swoimi sprawami. Są dla ciebie ważniejsze niż rodzina” – upierała się Tamara Wasiljewna, jakby to była jedyna rzecz, którą potrafiła robić.

„Zapewniam byt nam obojgu. A Kirill się nie skarży” – powiedziała Elena, czując, jak zaczyna się w niej gotować.

„Oczywiście, że się nie skarży” – prychnęła teściowa. „Przyzwyczaił się do życia za wszystko, co mu zapewniono. Ale mężczyzna nie powinien siedzieć żonie na karku!”

Elena nagle zapragnęła im przypomnieć, że to dzięki jej ciężkiej pracy mieszkają w wygodnym mieszkaniu. Że jej „niewłaściwa” praca pozwala im wyjeżdżać na wakacje dwa razy w roku. I że jej teściowa sama nie odmawiała prezentów, które im dawała z okazji świąt.

— Tamara Wasiliewna, nie…

– Nie, porozmawiajmy! – przerwała jej teściowa, odsuwając talerz, jakby to było coś niepotrzebnego. – Kiedy w końcu pomyślisz o dzieciach? W twoim wieku to już najwyższy czas. A może kariera jest dla ciebie ważniejsza?

Elena zacisnęła pięści pod stołem, czując narastającą w niej złość. Ona i Kirył nie planowali jeszcze dzieci, ale teściowa miała inne zdanie i ta świadomość ją irytowała.

„Sami zdecydujemy, kiedy mieć dzieci” – powiedziała, próbując zachować spokój.

– Właśnie o to chodzi, „my”! – odpowiedziała Tamara Wasiliewna z wyrzutem, jakby jej słowa nie były zwykłą opinią, ale ostateczną prawdą. – A ty decydujesz o wszystkim za mojego syna. Rozkazujesz mu jak swoim podwładnym.

Elena nie mogła już wytrzymać i wstała od stołu. Bolały ją skronie i pilnie potrzebowała zaczerpnąć świeżego powietrza. Nie mogła pozwolić, by rozmowa skończyła się skandalem.

„Dziękuję za kolację. Muszę iść” – powiedziała, starając się nie okazywać emocji.

– Zawsze tak jest! – teściowa rozłożyła ręce. – Uciekasz, jak słyszysz prawdę. A o kogo ja zabiegałam, siedząc cały dzień przy piecu?

Idąc do domu, Elena nie mogła się uspokoić. Słowa teściowej krążyły jej w głowie jak błędne koło: „Ona ma wszystko zapewnione”, „Nigdy cię nie ma w domu”, „Rozkazujesz mężowi”… A przecież kiedyś wszystko było inaczej.

Trzy lata temu, gdy Elena dopiero zaczynała swoją działalność, Tamara Wasiliewna traktowała ją z serdecznością. Wspominała czasy, gdy młoda rodzina wynajmowała jednopokojowe mieszkanie i liczyła każdy grosz. Teściowa litowała się nad „biednymi dziećmi”, przynosiła domowe jedzenie, zapraszała je na obiad.

Ale gdy tylko sytuacja zaczęła się poprawiać, nastawienie się zmieniło. Elena stała się „biznesową kiełbasą”, która „całkowicie zapomniała o wartościach rodzinnych”.

Zaparkowawszy samochód niedaleko domu, kobieta siedziała przez chwilę, wpatrując się w jeden punkt. W jej głowie zrodził się plan – nie najuczciwszy, ale nie widziała innego wyjścia.

Wyjmując telefon, Elena wybrała numer swojego asystenta.

— Vika? Potrzebuję twojej pomocy. Jutro zaczniesz rozsiewać plotki o problemach w firmie…

Następnego ranka Elena najpierw zablokowała swoje karty kredytowe. Potem zadzwoniła do banku i przelała dużą sumę na konto rezerwowe. Zostawiła sobie tylko trochę gotówki – na razie.

Vika spisała się świetnie – już w porze lunchu kilku znajomych pytało, czy to prawda, że ​​firma stoi na skraju bankructwa. Elena umiejętnie udawała zmieszanie i unikała bezpośrednich odpowiedzi.

Wieczorem czekała ją najtrudniejsza rozmowa – z mężem. Kirył wrócił późno, zmęczony po całym dniu pracy. Elena czekała na niego w kuchni, czując, jak serce wali jej w piersi.

„Mamy problemy” – powiedziała, gdy jej mąż usiadł przy stole.

„Co się stało?” Kirill spojrzał zaniepokojony znad talerza.

— Ja… jesteśmy spłukani. Konta są zamrożone. Będziemy musieli zacisnąć pasa.

Kirył zamarł z widelcem w dłoni. Na jego twarzy malowało się zaskoczenie, ale nie strach.

— Co masz na myśli, mówiąc „zbankrutowany”? Zawsze udawało ci się z tego wyjść…

„Tym razem to poważna sprawa” – powiedziała, starając się brzmieć pewnie.

— I co teraz? — Mąż wyglądał na zdezorientowanego. — Może mogę pomóc?

— Obawiam się, że będę musiał sprzedać samochód. Może i mieszkanie…

Elena uważnie obserwowała reakcję męża. Kirył zmarszczył brwi, ale zachował spokój, co wywołało u niej mieszane uczucia.

„Wymyślisz coś, prawda?” W jego głosie słychać było dziecięcą wiarę w jej zdolności. „Zawsze znajdziesz wyjście”.

Kobieta pokręciła głową. Nagle zrobiło jej się żal męża, tak naiwnego, przyzwyczajonego do polegania na niej we wszystkim. Zastanawiała się, co zrobi, gdy zda sobie sprawę, że teraz będzie musiał sam podejmować decyzje?

„Musimy powiedzieć twojej matce” – powiedziała Elena, starając się brzmieć pewnie. „Pójdziemy jutro razem?”

— Może powinniśmy poczekać? Może wszystko się poprawi…

— Nie, Kirył. Ona musi wiedzieć.

Następnego dnia poszli do Tamary Wasiliewny. Jelena ćwiczyła przemowę przez całą drogę, przygotowując się na triumf teściowej. Była pewna, że ​​na pewno powie coś w stylu: „Mówiłam” albo „Wygadała się”.

Tamara Wasiliewna powitała ich w szlafroku – przybyli bez uprzedzenia. Widząc ich poważne miny, zmarszczyła brwi.

„Co się stało?” zapytała ostrożnie.

„Mamo, mamy problemy” – zaczął Kirill, ale Elena mu przerwała.

„Nie jestem już milionerką” – powiedziała, starając się brzmieć zdecydowanie. „Jesteśmy spłukani”.

Spodziewała się triumfalnego uśmiechu, kilku uszczypliwych uwag, ale teściowa przez kilka sekund patrzyła na nią w milczeniu, jakby zastanawiała się nad tym, co powiedziała.

„Czy jadłeś już obiad?” – niespodziewanie cicho zapytała Tamara Wasiliewna.

Elena pokręciła głową ze zmieszaniem. Przygotowywała się na wyrzuty i oskarżenia, ale zamiast tego jej teściowa już brzęczała talerzami w kuchni.

— Siadaj. Zaraz podgrzeję zupę — w głosie Tamary Wasiliewny nie było ani kpiny, ani złośliwości.

Elena ostrożnie usiadła na krześle, nie wierząc własnym uszom. Kirill poruszył się niezręcznie w pobliżu drzwi.

— Bogata żona wystawiła teściową na próbę, udając ubóstwo. W rezultacie spojrzała na męża i jego matkę z innej perspektywy.

— Synku, ty też siadaj. Ty pewnie też jesteś głodny — teściowa postawiła garnek na kuchence.

Pięć minut później przed Eleną pojawił się talerz parującej zupy grzybowej, a Tamara Wasiliewna przysunęła chlebak bliżej.

— Jedz. Nie panikuj zawczasu – wszystko będzie dobrze.

Elena spojrzała na teściową z nieufnością. Gdzie były te uszczypliwości? Gdzie były te moralizatorskie słowa o tym, że biznes nie jest kobiecą sprawą?

„Nie powiesz… ‘Ostrzegałam cię’?” – zapytała, nie wierząc własnym uszom.

Tamara Wasiliewna tylko machnęła ręką.

— Co za bzdura. No, jedz, ostygnie.

W kolejnych dniach Elena nie przestawała być zdumiona. To było tak, jakby jej teściowa została zastąpiona. Zamiast wyrzutów, była troska i wsparcie. Gotowała dla nich obojga, wysyłając im pojemniki z jedzeniem razem z Kiryłem.

„Jak ci idzie szukanie pracy?” – zapytała teściowa przy kolacji. „Jesteś silna, na pewno coś znajdziesz”.

Elena nie wiedziała, co odpowiedzieć. Plan sprawdzenia rodziny przyniósł nieoczekiwane rezultaty, które nie były zbyt różowe.

Kirył stawał się coraz bardziej zdystansowany. Jej mąż stawał się nerwowy i drażliwy. Często zostawał w pracy po godzinach, a kiedy wracał do domu, od razu chował głowę w telefonie, jakby znajdował w nim ukojenie, którego nie mógł znaleźć u niej.

Pewnego wieczoru Elena usłyszała Kiryła rozmawiającego z kimś na balkonie. Słuchała, a jej serce przeszył nieprzyjemny ból.

– Seryoga, nie wiem, co robić. Gdyby naprawdę zbankrutowała… – głos mojego męża brzmiał na zmęczony. – Nie wyobrażasz sobie, jak ja… Samochód, restauracje, wakacje dwa razy w roku.

Elena zamarła za zasłoną. Jego słowa przeszyły ją na wylot.

– Może nowy projekt… – kontynuował Kirill. – A jeśli nie? Co wtedy? Za moją pensję daleko nie zajedziesz.

Zatrzymał się, słuchając swojego rozmówcy.

– Tak, rozumiem, że wszyscy przeżywają kryzys. Ale zaciskanie pasa to jedno. A powrót do wynajętego kawalerki to zupełnie co innego.

Elena po cichu odeszła z balkonu. Wszystko w niej zamarło. Czy naprawdę dla jej męża liczyły się tylko pieniądze?

Następnego dnia Kirill po raz pierwszy opowiedział o przeprowadzce.

„Len, tak sobie myślałem…” – zaczął przy śniadaniu, jakby dobierając słowa. „Może na razie zamieszkamy u mamy? Przecież ona umie oszczędzać. A co z wynajmem tego mieszkania?”

Elena w milczeniu wstała od stołu. Wszystko stawało się coraz bardziej jasne. Jej mąż coraz częściej znikał, szepcząc po kątach. Najwyraźniej jego nowe życie nie było do końca satysfakcjonujące.

Wieczorem poszła do teściowej. Tamara Wasiliewna właśnie wyjmowała z piekarnika pasztecik z kurczakiem.

„Usiądź. Chcesz herbaty?” zapytała, jak zawsze przyjacielsko.

Elena skinęła głową, ale w jej duszy panował chłód. Teściowa nalała jej filiżankę i usiadła obok.

„Widzę, jak bardzo się martwisz” – powiedziała Tamara Wasiliewna, nalewając herbatę. „Ale pieniądze nie są najważniejsze. Ważne, żeby mieć w pobliżu ludzi, którzy są gotowi cię wesprzeć”.

„Dlaczego tak bardzo się zmieniłeś?” wyrzuciła z siebie Elena, nie mogąc powstrzymać swoich emocji.

„W jakim sensie?” – zapytała z zainteresowaniem teściowa.

— Kiedyś ciągle mnie krytykowałeś. A teraz…

Tamara Wasiliewna przez chwilę milczała, mieszając łyżeczką zawartość filiżanki.

— Wiesz, ja też kiedyś straciłam wszystko. Firmę, mieszkanie, samochód. Po mężu… Zostałam z małym Kirylem na rękach. Myślałam, że nie przeżyję.

Elena spojrzała na teściową ze zdziwieniem. Nigdy nie mówiła o swojej przeszłości.

— Wtedy zrozumiałem: nie liczy się, ile masz pieniędzy. Liczy się to, kto jest przy tobie, kiedy nie masz pieniędzy.

Tamara Wasiliewna przyjrzała się uważnie swojej synowej.

— Naprawdę myślałeś, że cię wyrzucę?

Elena spojrzała w dół i skinęła głową, czując, jak uraza i strach przeplatają się w jej wnętrzu.

„Cóż, to wielka szkoda” – powiedziała cicho Tamara Wasiliewna, a w jej głosie słychać było szczerość, której Elena się po niej nie spodziewała.

W pokoju zapadła cisza. Za oknem siąpił drobny deszczyk, krople uderzały o gzyms. Teściowa dolała Elenie herbaty, jakby ta czynność mogła złagodzić napiętą atmosferę.

„Nie czepiałam się ciebie, bo cię nienawidzę” – powiedziała Tamara Wasiljewna, odstawiając czajnik z lekkim westchnieniem. „Chciałam tylko, żebyś zrozumiał, że pieniądze nie są najważniejszą rzeczą w życiu”.

— O co chodzi? — Elena spojrzała na teściową, czując, jak jej wnętrzności się zaciskają.

— Ważne było dla mnie, żeby zobaczyć, że nie jesteś tylko bogatą kobietą. Że jesteś osobą, która troszczy się o innych. Która wie, jak kochać i troszczyć się o innych.

Elena spojrzała na teściową i nie poznała jej. Gdzie się podziała ta surowa, wiecznie niezadowolona kobieta, której się bała?

— Przez te wszystkie lata… — Tamara Wasiliewna zamieszała łyżeczką w filiżance, jakby szukając odpowiednich słów. — Próbowałam uczynić cię częścią naszej rodziny. Na swój sposób, może niezręcznie. Z ostrymi słowami, moralizatorskimi.

„Ale dlaczego jesteś taki surowy?” Elena nie mogła się powstrzymać od zapytania.

— Chciałam mieć pewność, że mój syn ma u boku silną kobietę. Taką, która nie złamie się przy pierwszych trudnościach.

Przez te wszystkie lata Elena nie rozumiała swojej teściowej. Ostatnie tygodnie dały jej też do myślenia. Kirył zaczął się dziwnie zachowywać – często gdzieś szedł bez wyjaśnienia. Wracał późno, wyglądał na zaniepokojonego.

Pewnego dnia Elena przypadkowo podsłuchała jego rozmowę telefoniczną.

— Jasne, że przyjdę — w głosie męża słychać było napięcie. — O której godzinie? Już zapisuję.

Widząc ją, Kirill nagle zamilkł i schował telefon.

„Pewnie szuka bogatego następcy” – pomyślała z goryczą kobieta.

Kilka dni później Elena wróciła do domu wcześniej niż zwykle. Usłyszała głosy na korytarzu – Kirył rozmawiał z matką w kuchni.

„Mamo, podjąłem już wszystkie decyzje” – powiedział stanowczo Kirill. „Jadę na Północ, żeby pracować rotacyjnie”.

Elena zamarła za drzwiami, a jej serce waliło.

— To dobra okazja, żeby zarobić więcej. Będę mógł wspierać Lenę, dopóki nie stanie na nogi.

Elena złapała oddech. Cały czas czekała na zdradę, a jej mąż szukał sposobu, żeby jej pomóc.

„Jesteś pewien?” zapytała Tamara Wasiliewna. „To poważna decyzja”.

— Jestem pewien. Muszę coś zrobić. Nie mogę siedzieć bezczynnie, kiedy moja żona ma kłopoty.

Elena oparła się o ścianę, uświadamiając sobie, jak bardzo myliła się co do swojego męża, teściowej i wszystkiego.

Tamara Wasiliewna jako pierwsza zauważyła swoją synową w drzwiach.

– Proszę bardzo – uśmiechnęła się teściowa, jakby światło wlało się do pokoju. – Myślałaś, że się od ciebie odwrócimy, prawda? Dziewczyno… Jesteśmy rodziną. I razem damy radę.

Elena rozpłakała się. Nie była sama. W pobliżu byli ludzie, którzy byli gotowi ją wesprzeć nie ze względu na pieniądze, ale po prostu dlatego, że była częścią ich rodziny.

Kirill przytulił swoją żonę.

— Przepraszam, że nie powiedziałem ci od razu o pracy. Chciałem najpierw wszystko wiedzieć na pewno.

„A ja myślałam…” Elena otarła łzy. „Myślałam, że szukasz pretekstu, żeby odejść.”

„Kochanie” – pocałował ją Kirył i w tej chwili wszystko, co ich dzieliło, zniknęło. „Jak mogę odejść? Jesteś moją żoną”.

Tamara Wasiliewna spojrzała na nich z ciepłym uśmiechem, w którym było tyle zrozumienia i miłości.

– Teraz jestem spokojna. Teraz widzę – dasz radę.
Tego wieczoru długo siedzieli w kuchni, pili herbatę i rozmawiali. Po raz pierwszy otwarcie, szczerze, bez zbędnych ceregieli. Elena zrozumiała – jej rodzina to nie ci, którzy są blisko w chwilach sukcesu, ale ci, którzy są gotowi wesprzeć w trudnych chwilach.